به گزارش یزدرسا، نقش نابسامانی‌های اقتصادی در شکل‌گیری و بروز نابهنجاری‌ها و معضلات اجتماعی و ... بر کسی پوشیده نیست؛ از همین روست که عموم دلسوزان جامعه بر ضرورت تقویت بنیان‌های اقتصادی و تلاش برای کاهش و آلام اقتصادی و معیشتی تاکید می‌کنند.

در این راستا مقام معظم رهبری در جایگاه سکاندار نظام اسلامی همواره بر ضرورت رسیدگی ویژه به اوضاع اقتصادی تاکید کرده‌اند؛ تاکیدی که نامگذاری سال‌ها بخصوص در سال‌های اخیر حول موضوعات اقتصادی بر آن صحه می‌گذارد. راهکار اصلی تقویت بنیان اقتصادی و بهبود اوضاع معیشتی جامعه نیز نگاه به درون با رویکرد جهادی و انقلابی است؛ به عبارت دیگر، یکی از ارکان اصلی رسیدن به توفیقات اقتصادی، بسیج همه امکانات برای تقویت تولید داخلی است؛ موضوعی که متأسفانه در سال‌های اخیر روند امیدوارکننده‌ای در این باره‌ مشاهده نمی‌شود. طبیعی است با پایبندی واقعی به لوازم اقتصاد مقاومتی می‌توان توطئه‌های پنهان و پیدای دشمنان قسم‌خورده را شناسایی و خنثی کرد؛ توطئه‌هایی که هر از گاه با لعاب‌هایی گوناگون جلوه‌گر می‌شود و برجسته‌ترینشان در قالب تحریم‌های غیرانسانی است. به فرموده مقام معظم رهبری «ما باید اقتصادمان را درون‌زا و مقاومتی کنیم تا تحریم اثر نکند.»(اینجا)

 مقاومتی کردن اقتصاد اما در گام اول نیازمند همت و اراده واقعی مسئولان است؛ یعنی مسئولان با تمام وجود به ضرورت این مساله ایمان داشته باشند و برای تحقق آن سر از پا نشناسند. به تعبیر دیگر اقتصاد مقاومتی را جدی بگیرند و به فرموده رهبری «به زبان اکتفا نکنند».(اینجا)

از جمله مؤلفه‌های اقتصاد مقاومتی، جلوگیری از واردات کالاهای غیرضروری به داخل کشور است. طبیعی است واردات کالا به طور معمول در ازای خارج شدن ارز انجام می‌شود که پیامدهای ناگواری در ابعاد گوناگون بر اقتصاد و معیشت جامعه برجای می‌گذارد؛ به ویژه در وضعیتی که دشمنان می‌کوشند با دست‌یازیدن به انواع توطئه‌های ریز و درشت، ایران را از لحاظ ذخایر ارزی در تنگنا قرار دهند. در همین راستاست که رهبر معظم انقلاب تاکید می‌کنند «اقتصاد مقاومتی را مسئولان محترم جدی بگیرند، به زبان اکتفا نکنند، اقتصاد مقاومتی با واردات بی رویه نمی سازد، با ضعف تولید نمی سازد، باید مسئولان تولید داخلی را قوی کنند.ادارات حکومتی و دولتی محصول داخلی را بر محصول خارجی مشابه ترجیح بدهند؛ زیرا یک خریدار مهم بازار دستگاه های دولتی هستند. آن ها همه چیز می خرند و همه چیز لازم دارند و باید آن چیزی که تولید داخلی هست آن را ترجیح بدهند.مردم هم باید به تولید داخلی اقبال کنند این ها همه باطل السحر تحریم دشمن است.» (اینجا)

اما آیا دولت توانسته است به وظیفه خود در این زمینه به خوبی عمل کند؟ با نگاهی اجمالی به وضعیت واردات در دولت موسوم به تدبیر از آغاز تاکنون، واقعیت‌هایی تلخ در این باره جلوی دیدگان پژوهشگران و عموم مردم رژه می‌رود. برای نمونه، بر اساس آمار گمرک، میزان واردات در 11 ماهه سال گذشته در مقایسه با مدت مشابه سال قبل‌ از آن، با رشد چشمگیر ۹ میلیارددلاری رو به رو بوده است! به عبارتی در سالی که به نام «اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال» مزین شده بود، آمار واردات نه‌تنها کاهش نیافته بلکه با رشد قریب به ۲۴درصدی همراه بوده است! و این یعنی خنجر از پشت به تولید و اشتغال داخلی.(اینجا)

  جالب این‌که عمده اقلام و محصولات وارداتی نیز ذرت دامی، برنج، سویا، موز، جو، کنجاله،گوشت قرمز، خودرو و قطعات مونتاژی بوده  و جالب تر این که در یازده ماهه اشاره شده، واردات از کشورهای آفریقایی همچون اتیوپی (با رشد 2380 درصدی) نیجریه(رشد 1509 درصدی) تانزانیا(رشد 800 درصدی) ساحا عاج و تونس(رشد 170 درصدی) در مقایسه با سال 1395 همراه بوده است.(اینجا)

بی‌گمان هیچ فرد خبره‌ای ضرورت اصل واردات را انکار نمی‌کند؛ چه این‌که حتی کشورهایی چون آمریکا و چین و امثال آن‌ها هم هرگز مرزهای خود را به طور کامل به روی واردات نمی‌بندند، نکته مهم این است که آن‌‌ها با تمام وجود، تولید داخلی را در اولویت قرار می‌دهند و سیاستی را که به تولید ملی‌شان خدشه وارد کند، برنمی‌تابند؛ نکته‌ای که در دولت ایران علیرغم شعارهای جذاب و پرطمراق، در عمل بسیار مغفول واقع شده است و از این رو شگفت نیست ایران که زمانی بر جایگاه بزرگ‌ترین صادرکننده فرش دستباف در جهان تکیه زده بود، اینک از واردات فرش هم ابایی نداشته باشد! و یا واردات ۱۲ هزار تن روغن پالم تاریخ مصرف‌گذشته حتی خاطر برخی را مکدر نسازد.(اینجا)

و یا واردات از چین در سال گذشته، رکوردهای تاریخی را جابجا کند، به گونه‌ای که بر اساس گزارش گمرک، در سال ۱۳۹۶ ایران ۱۳.۲ میلیارد دلار کالای چینی وارد کرده که در مقایسه با میانگین یک دهه اخیر ۸۸ درصد افزایش پیدا کرده است.

 برای پی بردن به وضع فاجعه بار واردات در دولت کنونی کافی است از باب مشت نمونه خروار به این نکته اشاره کنیم که در هشت سال دولت‌های نهم و دهم، مجموع واردات اجناس چینی به کشور معادل ۴۰ میلیارد دلار بود اما در ۵ سال اخیر بیش از ۵۶ میلیارد دلار کالای چینی به کشور وارد شده است! (اینجا)

به راستی چقدر شرم‌آور است که در سال حمایت از کالای ایرانی، 100 دستگاه خودروی نعش کش، 20 میلیون پیراهن مشکی و 2 میلیون متر مربع پارچه کفن وارد کشور شده است!(اینجا) و به تصریح  رئیس کمیسیون اقتصادی مجلس، همچنان سطل آشغال وارد می کنیم!(اینجا) و حتی به تعبیر عضو هیئت رئیسه مجلس شورای اسلامی، اخیراً دو سند به دست ما رسیده که نشان می‌دهد ثبت سفارش‌هایی برای واردات خاک برای بستر خواب گربه صورت گرفته است.(اینجا)

تلخ است اما واقعیت دارد که عملکرد دولت روحانی در عرصه اقتصاد مقاومتی و مقابله با واردات بی‌رویه بسیار تاسف‌آور و موجب شرمندگی است؛ به گونه‌ای که حتی بسیاری از حامیان دوآتشه دیروز نیز دیگر از عملکرد وی حمایت نمی‌کنند و به دیوار شرمندگی تکیه زده‌اند. در این باره سخنان کواکبیان، یکی از نمایندگان مجلس که زمانی از طرفداران پروپاقرص دولت و رئیس جمهور به شمار می‌آمد، واقعیت را به خوبی آشکار می‌کند؛ هر چند این سخنان را باید حرف دل بسیاری از اقران و همفکران وی نیز دانست. مصطفی کواکبیان می‌گوید: «وضعیت اقتصادی در شرایط کنونی بسیار بد شده است به گونه‌ای که شب می‌خوابیم و صبح بلند می‌شویم و می‌بینیم دلار چند هزار تومان افزایش پیدا کرده است؛ وضع قاچاق کالا و ارز به اندازه‌ای وخیم است که به عنوان نماینده خجالت می‌کشم بگویم که از این دولت با چنین وضعیت اقتصادی حمایت کردم.»(اینجا)

حتی رئیس مجلس به عنوان شخصیتی که به همسویی بیش از حد با دولت شهره است، به طور رسمی از تریبون مجلس از دولت انتقاد می‌کند و می‌گوید: «دولت با عدم تشکیل جلسات ستاد اقتصاد مقاومتی تخلف کرده است.»(اینجا)

سخن پایانی این‌که هرچند روحانی به چیره‌دستی در سخنوری و بازی‌ ماهرانه با کلمات و واژه‌ها برای توجیه وضعیت شهره است و ید طولایی در حاشیه‌سازی به منظور انحراف افکار عمومی از نابسامانی‌های اقتصادی دارد، اما متاسفانه کم‌کاری و بی‌انگیزگی در مسیر تحقق اقتصاد مقاومتی و تقویت اقتصاد بر کم‌تر کسی پوشیده مانده است و جبران خسارت‌های وارده به اقتصاد کشور نیازمند انقلابی فراگیر در رویکرد و روحیه رئیس‌جمهور و دولتمردان کنونی است؛ انقلابی فراگیر که نخستین نمودهای آن باید در جلوگیری از واردات افسارگسیخته و اولویت دادن واقعی و غیرشعاری به تولیدات داخلی عینیت یابد. در این باره گفتنی‌ها بسیار است.

پایان پیام/ ن