به گزارش میبد خبر به نقل از نارین، در دنیای امروز، عوامل متعددی از قبیل توسعه نامناسب موجب ایجاد تغییرات بزرگی در سبک زندگی ما ایرانیان شده است. ‌پیشرفت و تغییر در امور ظاهری، امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر است. ولی در میان همه این تغییرات لازم است اصول و نیازهای ثابت بشر نیز در نظر گرفته شود، چراکه این نیازها با گذشت زمان کهنه نمی‌شوند و تا آن‌هنگام که دنیا برپاست، انسان به آن‌ها نیاز دارد. نادیده‌گرفتن آن‌ها به معنای نادیده‌گرفتن بخشی از وجود انسان است. مسائلی از قبیل راست‌گویی و امانت‌داری که هیچگاه گرد کهنگی بر آن نمی‌نشیند. درواقع این‌ مسائل روح و باطنی هستند که در هر جسم و ظاهری باید دمیده شوند.

یکی از این نیازهای بسیار مهم و همیشگی انسان، نیاز به طبیعت و بهره‌مندی از طراوت و تازگی آن است و به‌روشنی می‌توان دریافت که این مسئله مورد اتفاق آحاد بشر با هر سلیقه و اعتقاد و دین و مذهبی می‌باشد. این مسئله در دین اسلام از اهمیت ویژه‌ای برخودار است که به‌عنوان نمونه می‌توان به این سخن پیامبر اشاره کرد که "هر کس درختی بکارد و از آن حفاظت کند تا ثمر دهد، خداوند به اندازه ثمره آن، به وی پاداش خواهد داد." و نیز امام صادق(ع) که فرمودند: "خداوند درخت را برای انسان آفرید، از این رو، او باید درخت بکارد، آن را آبیاری کند و در حفظ آن بکوشد."

باید گفت ریشه ارتباط و علاقه انسان به گیاه از سال‌های بسیار دور و شاید از دوران انسان‌های اولیه نشأت می‌گیرد. متأسفانه در دوران اخیر در کشور ما درختان مورد بی‌مهری بسیار قرار گرفته‌اند، بدین جهت، بالابردن سطح آگاهی‌ مردم در مورد فضای سبز ضرورتی است که مانع بروز فاجعه نابودی شهرها بر اثر آلودگی هوا و محیط زیست می‌شود.

در این رابطه مسائل زیادی برای تفکر و تأمل وجود دارد. همان‌گونه که عرض شد، آلودگی هوا یکی از این مسائل است که در سال‌های اخیر حرف و حدیث‌های زیادی در مورد آن به‌گوش می‌رسد. علاوه‌بر این مسئله، زندگی شهری و اشتغال دائمی شهرنشینان، کم‌تحرکی و زندگی پرشتاب و پرهیجان، نیاز ما به طبیعت و فضای سبز را چندین برابر نموده است. وجود یک طبیعت و فضای سبز آرام و دلنشین به دور از هیاهوی زندگی شهری، آرامش‌بخش شهرنشین پرمشغله است. دراین زمانه که دست پرطمع انسان، بیش از هر زمان دیگر، گلوی طبیعت را فشار می‌دهد تا نهایت بهره‌برداری از آن را داشته باشد، اهمیت و توجه به محیط زیست و فضای سبز شهر بیش از هر زمان دیگر احساس می‌شود.

باید گفت شهرستان میبد نیز از این مسئله مستثنی نبوده و نیست. میبد که در سال‌های اخیر به یکی از عمده‌ترین تولیدکنندگان کاشی در ایران تبدیل شده، به‌حق یک شهر صنعتی و تولیدکننده در استان است. اما این همه ماجرا نیست. همان‌طور که ما به این مسئله افتخار می‌کنیم، باید به فکر معضلات و مشکلاتی که این حجم از کارخانه برای شهر می‌آفریند باشیم. وگرنه دور نیست آن زمانی که تمام بهره‌ی ما از این صنعت، یک هوای آلوده و شهر کثیف و جمعیت بیش از حدِ کارگر می‌شود. به زبان ساده و خودمانی، کارگری کردن و آلودگی خوردنش برای مردمان شهر ما و سود آن برای صاحبان سرمایه و مصرف آن برای مردمان شهرها و کشورهای دیگر است.

با این مقدمه و نگرش به محیط زیست، اوضاع و احوال فضای سبز شهرمان را جویا می‌شویم. حال و روز درختان، خوب نیست. مردم گلایه‌هایی دارند. گاهی هم درختان از مغازه‌دارانی گلایه می‌کنند که با شکستن شاخه‌ها و یا تلاش برای خشک کردن آن‌ها، سعی می‌کنند تا ویترین مغازه خود را بیشتر نمایش دهند. شنیده شده بعضی از کسبه محل، درختان روبروی مغازه خود را به شیوه‌های گوناگون از جمله به‌وسیله‌ی گازوئیل و یا نفت نابود می‌کنند. مواردی وجود دارد که به‌هنگام بازسازی اطراف درخت در چندین سال قبل، نرده‌هایی را دقیقا کنار درخت کار گذاشته‌اند و حالا با گذشت زمان و رشد درختان، چند سانتی‌متر از نرده‌ها وارد درخت شده و تنه آن‌ها را زخمی کرده است.

درختان دیگری در خیابان آیت‌الله طالقانی هستند که دورتادورشان با سیمان گرفته شده و آن‌ها تحت فشار قرار داده است. گاهی مشاهده می‌شود که درختان، محلی می‌شوند برای نصب تبلیغات و داربست و غیره. برخی از کاله‌های اختصاص داده شده برای کاشت درخت، سال‌هاست که انتظار یک نهال را می‌کشد. یک نهال کاشته نشد که هیچ، برخی از کاله‌ها با سیمان هم پر شد. دراین‌باره می‌توان به وضعیت درختان خیابان شهید طالقانی مهرجرد اشاره کرد که حقیقتاً اسف‌بار است. شاهدان محلی می‌گویند که حدود شش سال است که به این درختان رسیدگی نشده است. لوله‌هایی که برای آبیاری درختان این خیابان تعبیه شده خراب‌ است و درختان را سیراب نمی‌کند. ظاهرا هیچ برنامه‌‌ی مدون و منظمی برای آبیاری این درختان وجود ندارد.

بعضی از مردم اظهار داشتند که سال‌هاست این درختان سم‌پاشی و هرس نشده‌اند و در فصل بهار و تابستان و همزمان با رویش شاخه‌ها و برگ‌های سبز، تردد در پیاده‌رو سخت می‌شود. مغازه‌داران هم از روی ناچاری، اره به دست، شاخه‌های درخت را می‌برند.

برخی دیگر، از تنوع نداشتن درختان ابراز ناراحتی می‌کنند درحالیکه ظرفیت کاشت درخت‌های متنوع با میوه‌های قابل استفاده وجود دارد. اگر چنین شد، انگیزه مردم برای حفظ و نگهداری از درختان نیز بیشتر می‌شود، چراکه در حال حاضر، فایده‌ی درخت‌های کاج و غیره برایشان مشخص نیست و این کار را موجب هدر رفتن منابع آب و خاک می‌دانند.

واقعاً جای سؤال است. چرا به این مسائل توجه نمی‌شود؟ آیا باورم کنیم که مردم و مسئولان برای درخت و فضای سبز ارزش قائل نیستند؟ نتیجه‌ی پیگیری‌های افراد دلسوز هم چیزی جز وعده‌های امروز و فردا برای پیگیری نبوده است.

با این وصف، سؤال‌هایی وجود دارد که ذهن شهروند میبدی را مشغول کرده است به‌گونه‌ای که انتظار پاسخگویی مسئولین مربوطه، انتظاری به‌حق و منصفانه ‌است زیرا دغدغه‌ای جز رفع مشکلات و حرکت به‌سوی بهبودی وجود ندارد.

باید پرسید واحد فضای سبز شهرداری میبد چه برنامه‌ای مدونی برای آبیاری، سم‌پاشی، هرس کردن و سایر کارهای لازم برای درختان سطح شهر داشته و دارد؟ در راستای فرهنگ‌سازی و آموزش مردم برای حفظ و صیانت از فضای سبز، چه تدابیری اندیشیده‌ شده است؟ نسبت به افرادی که به درختان آسیب‌ می‌زنند و یا آن‌ها را قطع می‌کنند، چه تذکرات و برخوردهایی صورت می‌گیرد؟ آیا وظایف به‌طور صحیح تقسیم شده است تا در صورت بروز خطا و کم‌کاری، بتوان فرد خاطی را شناسایی کرد؟ آیا مردم این اطمینان را داشته باشند که واحد فضای سبز شهرداری نسبت به مطالبات آن‌ها پیگیر است؟ درختی که بعد از سال‌ها خونِ دل زیبا و تناور شده، آیا رواست که بخاطر سهل‌انگاری و ترقه‌بازی به آتش کشیده شود؟ فضای سبز را باید با توجه به وجود چنین درخت‌هایی سنجید.

درخت زنده‌ است و با ما حرف می‌زند. وقتی که عده‌ای با  ارّه به جان درختان می‌افتند و آن‌ها را زخمی می‌کنند، این صدای ناله‌ی درخت است که فضا را پر می‌کنند. البته گوش انسان بی‌توجه، این صدا را نمی‌شنود. آیا این مسئله‌ی دردآور، نباید موجب شود برخی به خود آیند و نسبت به آن توجه بیشتری نشان دهند؟

انتهای پیام/