از زندگی ام که جاهای خالی زیادی دارد٬خوب که مینگرم همان جاهایی خالی است که تو بودی̜ نمی دانم بگویم چون تو بودی خالی بود یا چون نبودی...

شاید بازگشت شهدایی که با دست بسته و با لب تشنه به شهادت رسیده اند، اتمام حجتی باشد برای من و شمایی که به «دل آرامی» به «دبه» های «کدخدا» «لبخند» می زنیم...

یک هفته است زل که می‌زنم به آسمان، دلم می‌گیرد. فهمیده‌ام آسمان، سر بزرگی داشته؛ یک راز و این همه سال خاموشی. این آسمان آن‌قدر حرف نزد تا زمین خودش دهان باز کرد و همه مگوها را گفت.