شهید چمران چه نیکو گفته بود که «وقتی شیپور جنگ نواخته شود‏ْْ، فرق بین مرد و نامرد تشخیص داده می‌شود»‎؛ خواه جنگ برای پاسداری از مرزهای کشور باشد و خواه برای جلوگیری از تعرض تکفیری‌های داعشی به بارگاه‌های منور اهل بیت(ع) و بقاع متبرکه در عراق و سوریه.

هشت سال دفاع مقدس، محک خوبی برای شناخت جوهره مجاهدان مخلص راه خدا بود؛ بزرگ‌مردانی که در راه دفاع از دین و شرافت و ناموس‌ جامعه اسلامی، پا به میدان‌های حماسه و جهاد می‌گذاشتند و بی‌اعتنا به جاذبه‌های دنیوی و خطرهای نبرد، سینه‌های خود را در برابر متجاوزان به کیان اسلامی سپر می‌کردند و بسیاری از آنان در این راه به شهادت رسیدند یا خلعت جانبازی به تن کردند.

اینک اگرچه سال‌ها از پایان دوران هشت‌ساله دفاع مقدس‌ گذشته است اما جهاد همچنان ادامه دارد و سپاهیان اسلام با ایستادگی در برابر دشمنان قسم‌خورده اهل بیت(ع) در سوریه و عراق، جلوه‌هایی ناب از اراده و آرمان‌های پرورش‌یافتگان مدرسه عشق و مکتب جهاد و شهادت را در معرض نمایش گذاشته‌اند.

شهادت و جانبازی «سرداران» بزرگی چون حسین همدانی، محمدعلی الله‌دادی، عبدالله اسکندری، سید حمید تقوی و محمدرضا فلاح‌زاده... در کنار دیگر مدافعان گمنام حرم نشان داده است که برخلاف برخی متظاهران عرصه سیاست، شعار اینان در دفاع از «انقلاب و کیان اسلامی» و دلسوزی برای «شرافت و ناموس ملت»، نه لقلقه زبان که برخاسته از باورهای عمیق قلبی است؛ بدان حد که ابایی از «بذل جان» در راه آن ندارند.

این فرزندان برومند ملت، به مصداق شریفه «فضّل‌الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما» جایگاهی رشک‌برانگیز در پیشگاه دادار عالمیان دارند؛ و از همین روست که فقیه وارسته‌ای چون آیت‌الله مصباح یزدی در عیادت از سردار فلاح‌زاده-جانباز مدافع حرم- متواضعانه می‌فرماید: «باید پای شما را ببوسیم» و می‌افزاید: «باید التماس کنیم برای ما دعا کنید که خدا عاقبتمان را به‌خیر کند و شفاعت مجاهدینی مثل شما شامل حال ما هم بشود»‎؛ تعابیری که به مصداق «قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری» مقام غبطه‌برانگیز رزمندگان جبهه اسلام را به‌ خوبی‌ نشان‌می‌دهد.

در این باره گفتنی‌ها فراوان است... .

نویسنده: مرتضی رضائیان