یزد رسا؛ شب عاشورا بود، هیئتی ها برای رفتن به حسینیه ها و تکایای مختلف جهت عزاداری در شاهزاده قاسم یزد دور هم جمع شده بودند .

دو گروه از هیئتی ها نظرم را جلب کرد، پیرمردها و باسابقه ها یک سو هم صحبت بودند و عده ای از نوجوانان هیئت نیز طرف دیگر؛ جالب بود قدیمی ها از روغن ارده و قیمت مرغ  و چیزهایی از این قبیل صحبت می کردند، جوانان از گلکسی و مدل های آن و نسخه های مختلف اندروید و خلاصه این قبیل حرف ها ...

اما ... جالب تر آنجا بود که همه را یک دست دیدم،همه مشکی پوش و زنجیر به دست، با غمی در چهره و دلی داغدار کنار هم بودند که در طول سال این هماهنگی و باهم بودن را خیلی کمتر احساس می کنیم.

همگی حول محور عاشورا، در ماه محرم برای امام حسین(ع) در کنار هم بودند، جوانتر ها همه گوش به فرمان پیر غلامان بودند و این است که محرم و دستگاه امام حسین(ع) را متفاوت می کند ، عشق به امام حسین(ع)، بهره گیری از محرم و عطش عاشورائیان برای حضور در کشتی نجات پیر و جوان نداشت، نسل گیوه و خشت و گل و نسل اندروید وتبلت را کنار هم قرار می داد و این نشان دهنده ظرفیت عظیم و غیر قابل توصیف عزاداری، هیئت و حسینیه است که بیان می کند می شود با هم بود ...

بی گمان، شرکت کنندگان در عزاداری امام حسین(علیه السلام)آرامشی ویژه و لذتی خاص را احساس می کنند، و اگر غمی بر چهره آنان می نشیند، غمی متفاوت با غم و غصه‌های زندگی روزمره است; غم معنویت، غم آخرت و غم مظلومیت است.

عزاداران امام حسین(علیه السلام) با حضور در مراسم عزاداری آن حضرت، در واقع، خویشتن را مصیبت زده و داغ دارِ حادثه خونین عاشورا می یابند; گریه و شیون سر می دهند و بی تاب می شوند.

عزاداری امام حسین(علیه السلام)آثار، فواید و کارکردهای بسیار مهمی در ابعاد فرهنگی، اجتماعی و سیاسی داشته است، و باید نسل های باتجربه و آگاهان از فرصت محرم برای زنده نگاه داشتن نهضت عاشورا، معرفی الگوهای راستین و ایجاد پیوند عمیق عاطفی با آنان، تعلیم معارف دینی و ایجاد معنویّت در جامعه جوان و آگاه استفاده کنند.

 و اما در میان این همه عاشق دلسوخته، عده ای دلسوخته تر با غمی دگر گونه اشک می ریزند که اهل دل آن را انتظار می گوید...

عاشقانی که قصه غصه های فراق کسی را به لب دارند که هر لحظه برای آمدنش در انتظار هستند و هر دمی را برای سرآمد انتظارش چشم دل را به اشک جان می شویند.

کسانی که در عزای حسین(ع)، برای ظهور مهدی موعود دعا می کنند و با گریه برمصیبت کربلا، داغ فراق یار را بر خود آسان می کنند.