به گزارش یزد رسا به نقل از سرو ابرکوه، با اینکه مدارس باز شده و تقریبا کلاس ها شروع می شود، اما هنوز بحث تکمیل ثبت نام و رفع نواقص ادامه دارد. در این میان آن چه از همه بحث برانگیز تر است چیزی به نام پرداخت هزینه توسط دانش آموزان است که ظاهرا این هزینه سقف و مبلغ مشخصی ندارد و از این مدرسه تا آن مدرسه در همین شهر کوچک ما ابرکوه تفاوتی قابل توجه دارد.
هر ساله وزیر و یا معاونان وزیر اعلام می کنند که گرفتن چیزی به نام شهریه و یا اخذ هر گونه وجه توسط مدارس ممنوع می باشد و اجبار دانش آموز و اولیای او به پرداخت چنین وجهی وجاهت قانونی ندارد و... از سویی دیگر اطلاع داریم که گفته اند دولت دیگر قادر به پرداخت هزینه های جاری مدارس نیست و هزینه های جاری مثل آب، برق، گاز، تلفن و اقلام مصرفی و هزینه برگزاری کلاس های فوق العاده اعم از آموزشی و پرورشی بر عهده دانش آموز است.
آنچه بین عموم مردم ما جا افتاده و اتفاقا محملی قانونی هم دارد این که آموزش و پرورش رایگان و مخارج تعلیم و تربیت دانش آموزان بر عهده دولت است. لذا اجبار مردم به پرداخت هزینه هایی اینچنین خلاف قانون می باشد و باعث تلخ کامی و ناراحتی افراد می شود.
اما آنچه در حال انجام است این که اغلب اولیای دانش آموزان هزینه ی درخواستی واحدهای آموزشی را هر چند با اکراه و تاخیر و ... پرداخت می نمایند. چراکه مدارس برای اخذ این وجه راهکارهایی را برای خود اتخاذ می نمایند که دانش آموز گریز و گزیری بهتر از پرداخت ندارد. هر چند در این میان بسیاری اصول اخلاقی و تربیتی هم قربانی می شود.
مطلب دیگر این که اگرچه آموزش و پرورش رایگان است اما شاید بتوان تبصره ای را بر این موضوع وارد کرد و گفت: با توجه به وضعیت اقتصادی تقریبا نابسامان؛ باید مردم به کمک دولت بیایند و با تقبل بخشی از هزینه ی آموزشی فرزند خود، مشارکت بهتر و موثرتری داشته باشند. هرچند دستگاه آموزش و پرورش در این راستا هیچ گونه فرهنگ سازی و زمینه سازی در طول دوره های تحصیلی انجام نمی دهد و اصولا چنین موضوعی در فعالیت های پرورشی و تربیتی جایگاهی ندارد و به شدت مغفول مانده است.
آن چه مسلم است جا انداختن چنین موضوعی؛ نیازمند ارتباط بیشتر خانواده و مدرسه است. من جمله در برنامه های تربیتی و فرهنگی که توسط مدرسه برگزار می شود. حتی زمانی که خانواده شاهد باشند مدرسه ی برنامه های مفید و سازنده ای برای خانواده و فرزندان دارد قطعا مشارکت چشمگیرتر شده و این مشکل مرتفع خواهد شد.
اینها بماند....
حالاچرا شهریه و کمک هزینه ی تحصیلی، سلیقه ای و متفاوت است؟ چرا هر واحد آموزشی برای خود مبلغی را مصوب نموده که با دیگر واحدها متفاوت است و به جرات می توان گفت که برخی بسیار بالاتر از هزینه ی جاری مدرسه مطالبه می کنند. چرا در این رابطه مسئولین آموزش و پرورش سطحی معین برای این مبلغ مشخص نمی کنند تا باعث بدبینی مردم نسبت به آموزش و پرورش و در نهایت سئوال از دستگاه های بالاتر علت دلخوری عده ای از نظام نشود ؟
آیا آموزش و پرورش فرصت این را دارد که به نحوه ی وصول این وجوهات و از آن مهم تر نحوه ی استفاده ی آن در مدارس را بررسی و پیگیری نماید؟ آیا کسی می تواند ادعا کند که در مدارس نیز مانند سایر جاها دچار سوء مصرف اقلام مصرفی آب، برق، گاز و... نیستیم ؟
آیا می توان نادیده گرفت که بخشی از این مبلغ دریافتی که با خون جگر فراهم می شود و حتی بخشی از بودجه ی اختصاصی خود آموزش و پرورش بنا به سلیقه ی خود مدیر مدرسه و... به نظر و سبک زندگی شخصی خود این افراد صرف تجهیز و تزیین غیر لازم دفتر مدرسه و یا موارد دیگر می شود؟ آیا برخی مدارس در حفظ کالاهای سرمایه ای خود جدیت و تعهد لازم را دارند تا در قسمتی از بودجه ی تخصیصی بیت المال صرفه جویی شود و یا در مسایل مهمتری مصرف گردد؟
موضوع دیگری سال ها با آن دست به گریبانیم این است که مراسم متعددی نظیر جشن الفبا، جشن دانایی، جشن تکلیف، جشن فارغ التحصیلی، یا بعضا جشن نوروز و جشن تولد و... با زحمات زیاد و هزینه های مادی و معنوی بسیار برگزار می شود. ضمن تشکر از اولیای مدارس باید به آسیب های این موارد نیز توجه نمود که صرف نظر از برخی آسیب های تربیتی، رفتاری و مذهبی، در اغلب این برنامه ها اصراف و تبذیر صورت می گیرد.
به شکلی از این جشن ها و برنامه ها در مناطق، تقلید و تبعیت صورت می گیرد و از هرگونه خلاقیت و ابتکار برای بانشاط نمودن و محتوا بخشی به آن دریغ می شود که گاه برای اهمیت بخشی به چنین برنامه هایی به سالن ها و تالار های پذیرایی شهر پناه می برند تا برای دانش آموزان بی خبر از همه جا لحظاتی خوش رقم بخورد.
آن چه که واضح و روشن است این که این گونه برنامه ها تماما از نظرات شخصی و سبک زندگی و آرزوهای شخصی افراد زحمت کش در این زمینه منشعب می گردد لذا ناخودآکاه مصرف گرایی، تجمل گرایی و از آن مهمتر این نحوه سبک زندگی ترویج می شود.
آن چه در این میان ذبح می شود و کسی بدان توجه نمی کند این که فرهنگیان و اولیای آموزشی و پرورشی ما رسالتی عظیم در فرهنگ سازی صحیح اسلامی دارند. رسالتی بزرگ در میدان تهاجم فرهنگی، تغییر و تصحیح سبگ زندگی تحمیلی غرب بر ما.
نکته مهم این است که موضوع افزایش جمعیت در کشور ما مورد توجه قرار گرفته و آسیب های کنترل و تحدید جمعیت امروز  بر کسی پوشیده نیست. اکنون سئوال اینجاست که اگر این موضوع اخذ شهریه به صورت صحیح و ضابطه مند مدیریت نشود و به صورت کنونی تداوم یابد؛ با توجه به این که می توان گفت بعد روانی و تبلیغی اخذ وجوه بسیار پرهیاهوتر از اصل موضوع است که قطعا با برنامه ی افزایش جمعیت در تضاد و تعارض قرار می گیرد. به خانواده ها القاء می نماید که هزینه ی تحصیل و تربیت فرزند آنقدر زیاد است که آن ها از عهده ی آن برنمی آیند. لذا دیگر انگیزه ی افزایش فرزند به فراموشی سپرده می شوند.
در پایان باید گفت اگر در چرخه ی مدیریت آموزشی و خصوصا پرورشی برای واژگان مهمی نظیر مدیریت جهادی، اقتصاد مقاومتی و سبک زندگی اسلامی اعتباری غیر از قول و بیان قایل شویم و برای نیروهای دستگاه تعلیم و تربیت هزینه ای برای تبیین و آموزش این مفاهیم بنیادین و نجات بخش، اختصاص دهیم؛ قطعا نتیجه ای فراتر از آنچه دنبال می کنیم، خواهیم گرفت.
میثم محمدی

انتهای پیام/ع