به گزارش یزد رسا، قریب به اتفاق مردم ایران مذاکرات هسته ای با گروه 1+5 را بعنوان مهمترین مسئله سیاست خارجی کشور می دانند و در جریان کلیات برنامه اقدام مشترک  ژنو هستند و آن اینکه ایران در ازای4.2 میلیارد دلار، ذخایر اورانیوم 20درصد خود و حاصل زحمات چهار شهید هسته ای را فروخت.

این روزها یک خبر دیگر نیز در رسانه ها شنیده می شود و آن دریافت رشوه توسط یک آقازاده در زمان تصدی وزارت نفت توسط آقای مهندس زنگنه است؛ پرونده ای که یک پای آن شرکت های خارجی هستند و دادگاه لاهه در آن پرونده ایران را محکوم به پرداخت خسارت 35 میلیارد دلاری نمود.

این موضوع بنا به دلایل سیاسی در داخل در حاشیه قرار گرفته و سعی شد روی آن سرپوش گذاشته شود؛ دلایلی همچون "سیاسی بودن دادگاه م،ه" و یا اینکه "انتقام پدر را از پسر می گیرند" و ... با یک حساب سرانگشتی می توان فهمید که مبلغ محکومیت ایران در دادگاه لاهه هشت برابر مبلغ توافق شده در مذاکرات ژنو است؛ این مطلب چند سوال ر به ذهن نویسنده متبلور می کند:

 1- چرا گرفتن 4.2 میلیارد دلار از پول خودمان مهمترین مساله سیاسی کشور است ولی از دست دادن 35 میلیارد دلار از منابع کشور موضوعی سیاسی و غیر مهم تلقی می شود.

2-  اگر ما برای حفظ یک آقازاده توجیهات غیر منطقی را در رسانه ها منتشرمی کنیم، چرا برای خون شهدای هسته ای و زحمات آنان حساسیتی نداریم و یا در یک جمله «شهدا را ارزان فروخته ایم یا آقازاده ها را گران خریده ایم؟».

 علی کارگر