یزدرسا - «دارالعباده». برندی که مایه مباهات مردم یزد است و با این نماد شناخته می‌شوند؛ نماد دین باوری، تعهد، صداقت و همه فضائل انسانی. زن ومرد دارالعباده باید در ابعاد گوناگون زندگی فردی و اجتماعی، پاسدار سبقه و صبغه افتخارآمیز خود باشند و اجازه ندهند اعتبار نیاکان دین‌باورشان دستخوش برخی ندانم‌کاری‌ها و ساده‌انگاری‌ها شود.

در این میان، بانوان استان نقشی خاص بر عهده دارند؛ چه این‌که هم نیمی از ترکیب جمعیتی را تشکیل می‌دهند و هم به سبب جایگاه تعیین‌کننده خود در خانواده می‌توانند گام‌های بزرگی در حراست از مرزهای هویتی این خطه بردارند.

هرچند بانوان دارالعباده در مقایسه با نرم کشوری در ابعاد گوناگون از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند و توانسته‌اند پرچمداران شایسته‌ای برای نمایش مختصات بانوی مسلمان با هویت دینی و ملی برتر باشند؛ اما ورود انبوه مهاجران غیربومی به استان و به تبع آن، خرده فرهنگ‌های نامتجانس با فرهنگ یزد، بخصوص در دو دهه اخیر آسیب‌های پیدا و پنهان قابل توجهی را به همراه داشته و موجب تشدید نگرانی‌ها در این زمینه شده است.

افزایش آمار طلاق، تغییرات در پوشش برخی دختران و زنان، کم‌رنگ شدن برخی حریم‌های شرعی و عرفی و مواردی از این دست، می‌تواند نمود‌هایی از این تاثیرپذیری باشد. این در حالی است که انتظار منطقی این است که با توجه به جایگاه برتر استان در ابعاد گوناگون بخصوص در زمینه شاخص‌های فرهنگی و دینی، «اثرگذاری»،  بیش‌تر از اثرپذیری باشد.

البته در این میان، نباید از مغلطه آمار غفلت کرد؛ چه این‌که برای نمونه هر چند آمار طلاق در استان هم همچون سراسر کشور رو به رشد بوده؛ اما آن‌چه تا حدودی نگرانی‌ها را کاهش می‌دهد توجه به این نکته ظریف است که در بسیاری از طلاق‌ها، یکی از زوجین یا هردو «غیربومی» بوده‌اند و تنها به دلیل ثبت طلاق در دفاتر طلاق استان، آمار مربوطه هم به حساب مردم یزد نوشته می‌شود؛ در حالی که واقعیت بیرونی- ورای آمار- این‌گونه نیست.

در این باره سخن بسیار است و مجال پرداختن به آن‌ها در این مختصر نیست. اما هفته بزرگداشت مقام زن، فرصت مغتنمی است تا متصدیان مربوطه در کنار اقدامات شعاری و غیرشعاری، به طور جدی به راهکارهای حفظ هویت زنان و دختران بومی استان بیندیشند؛ ‌راهکارهایی عملی و شدنی که چه بسا بسیاری از نتایج آن در کوتاه مدت قابل مشاهده و مناسب برای ارائه گزارش وآمار نباشد.

نویسنده: راحله مزرعه‌ سیفی