به گزارش یزدرسا به نل از آناج،دولت کارسخت دریش دارد. آمارهای اقتصادی همگی علیه دولت بسیج شده‌اند. حتی وزیر کشور هم از بیکاری سه فرزند فوق لیسانس خود گله کرده است. صادق زیباکلام از افزایش تعداد بیکاران به مرز هشت میلیون نفر سخن می‌گوید و اسحاق جهانگیری که 2 سال قبل اعلام کرده بود بیکاری به وضعیت هشدار رسیده، اکنون از قابل توجه بودن آمار بیکاری حرف می‌زند. هاش یرفسنجانی طی مصاحبه‌ای، آمارهای بیکاری را نگران‌کننده توصیف کرده است. حسن روحانی هم در آخرین سفر استانی خود به آذربایجان غربی، هم‌چون سخنرانی‌های انتخاباتی‌اش در سه سال قبل، برای چندمین‌ب ر وعده‌ی اشتغال و حل معضل بیکاری را سر داده است.

ریشه‌ی بحران بیکاری به سیاست‌های اقتصادی دولت باز می‌گردد. طبیعی است وقتی بیش از نیمی از کارخانجات و کارگاه‌های تولیدی به حالت تعطیلی در آمده‌اند و مابقی نیز اکثرا با ورشکستگی دست و پنجه نرم می‌کنند، بر تعداد بیکاران افزوده شود. طبیعی است وقتی دولت اقتصاد مقاومتی را در سرمایه‌گذاری خارجی‌ها خلاصه کرده و حتی اعتراف می‌کند که مدیران خارجی نیز باید وارد گردیده و وارداتی‌ترین اقتصاد کشور را در سال گذشته رقم زده است، محصول کارخانجات داخلی در انبارها بماند و نتیجه‌اش رکودی شود که اقتصاد کشور را با بحران روبه‌رو کرده است.
حالا دولت هم به خاطر تنها آماری که به نفع اوست یعنی کاهش نرخ تورم، بِشکن می‌زند و همین را در بوق و کرنا کرده و افتخار می‌کند که تورم را کاهش داده است. کاهش نرخ تورم، زمانی خوش‌رقصی دارد که چرخ تولید نیز در گردش باشد، کارخانجات تعطیل نباشند و محصولات آنها در انبارها کپک نزند؛ وگرنه در چنین حالتی اگر تورم به صفر هم برسد گرهی از مشکلات مردم را وا نخواهد کرد.

نقدینگی نسبت به تابستان سال 92 افزایش دو برابری داشته، ضریب جینی بالا رفته و وضعیت مسکن هم وخیم است. دولت هم در نظر دارد به متقاضیان مسکن، وام هشتاد میلیونی بدهد که متقاضیان باید چیزی حدود نصف مبلغ وام را سپرده‌گذاری کنند. سفره‌ی مردم هم روزبه‌روز کوچک‌تر می‌شود که آخرین بار پیش از آغاز ماه رمضان بوده که قیمت برخی مواد غذایی تا 60 درصد بالا رفته است.
در چنین وضعیتی بدیهی است اگر دولت‌مردان و رسانه‌های هم‌سو قائله را ببازند و مشکلات اقتصادی را مدام تکرار کنند، یک دوقطبی تمام عیار شکل می‌گیرد که در یک سو مردمِ معترضِ ناراضی از وضعیت معیشت قرار خواهند گرفت و در سوی دیگر دولتی که هنوز از ایرانِ پسابرجام سخن می‌گوید. پس چاره‌ای جز تغییر ذائقه‌ی مردم از اقتصاد به مسائل دیگر مانند فرهنگ و مسائل عقیدتی وجود ندارد.

مثلا یک روز به اسلام انقلابی حمله شود و روزی اسلام رحمانی ستایش گردد؛ روزی از ممنوع‌التصویری خاتمی سخن گفته شود و روزی هم از انقلابی‌گری مینو خالقی؛ یک روز سخن از دنیای گفتمان‌ها و موشک‌ها به میان آید و روزی دیگر نیز بحث یادگیری زبان خارجی؛ یک روز با بیان اندیشه‌های زمستانی امام، حواس‌ها را از مسائل اقتصادی پرت کنند و یک روز نیز با ربنای شجریان.
رسانه‌ها نیز آتش جنگ روانی دولت را شعله‌ورتر می‌سازند تا با ترفندهای خاص خود اولویت‌ها را از پاسخ‌گویی دولت در قبال بحران اقتصادی، به مسائل حاشیه‌ای همچون ربنای شجریان و زبان انگلیسی و مینو خالقی و ... جابه‌جا کنند. البته در این بین نیز اتفاقاتی چون ماجرای دیدار فائزه هاشمی با بهائیان، القای شبهه‌ی کاندیداتوری سردار سلیمانی در انتخابات 96، تیترها و مصاحبه‌های جنجالی درباره‌ی بازگشت احمدی‌نژاد به عرصه‌ی ریاست‌جمهوری، دعوا بر سر سخنان سیف در آمریکا درباره‌ی دستاورد «تقریبا هیچ» برجام، حمایت‌های بالیوودی از برجام و طرح تئوری «اگر برجام نبود...» در رسانه‌ها، طرح موضوع خصوصی‌سازی آموزش و پرورش و بسیاری از این دست خبرها نیز استراتژی جابه‌جایی اولویت‌ها را یاری می‌رسانند.

بنابراین باید به تدبیر رسانه‌ای دولت در تغییر مطالبات عمومی آفرین گفت. زیرا آنها توانستند با ترفندهای خبری و رسانه‌ای، موقتاً ذهن مردم را درگیر مسائل حاشیه‌ای کنند و پس از اتمام تاریخ انقضای آن مسائل، مسأله‌ی دیگری را ایجاد نمایند؛ اقدامی که از آن با عنوان «تاکتیک مسأله‌سازی» یاد می‌شود.
باید منتظر ماند و دید که آیا این روش می‌تواند روحانی را به یک رئیس‌جمهور هشت ساله تبدیل کند یا خیر؟ رئیس‌جمهوری که هنوز هم مانند سه سال قبل، وعده می‌دهد.

انتهای پیام/ص