به گزارش یزدرسا به نقل از مرصاد ، کارگزاران سازندگی نامی است که با شنیدن آن بیشتر به یاد هاشمی رفسنجانی و اندیشه های او در حوزه اداره امور سیاسی و اجتماعی می افتید.

القابی مثل دیوان سالاران، تکنوکرات ها و مفاهیمی از این دست نیز را در واقع می توان واژگانی برای معرفی کارگزاران دانست که در ادبیات سیاسی کشور برای آنها به کار می رود.

یک حزب دولتی و زاییده از دل کابینه هاشمی رفسنجانی که ذاتا از مردم فاصله دارد و اصالتا زاده مردم نیست. حزبی که یک رئیس جمهور آن را تشکیل داد و بعدها دوباره بازتولید شد. افرادی که میرحسین موسوی آنها را جاه طلب ها نامید.

چپ گراهای کابینه میر حسین موسوی هسته اصلی تشکیل چنین حزبی را بنا نهادند و در دولت هاشمی با تقسیم های سلولی برای رشد و نمو خود، اهدافی را دنبال کردند که شروع آن همگرایی با جامعه روحانیت مبارز در انتخابات مجلس چهارم بود اما سیاست هایی مثل سازش خواهی و مصلحت اندیشی های زیاد در کنار نگاه محوری به جذب پول باعث شد که چندان نتوانند در کنار آنها باقی بمانند.

بعدها دسته گل های اقتصادی کرباسچی در تهران و اختلافات درونی آنها باعث شد که اندک امیدشان برای جلب اعتماد مردمی از بین برود. حتی سیاست های ارتباط با دنیای آنها که در گرفتن وام از خارج از کشور خلاصه می شد هم در این مسیر به سود آنها تمام نشد.

تبعیت کارگزاران از هاشمی برای چیست؟

سیاست های کارگزاران برای رسیدن به مجلس و بعد هم بیرون آوردن یک دولت از دل مجلسی که به دست گرفته اند موضوعی بود که به خواست خود هاشمی رفسنجانی از سوی آنها دنبال می شد. تبعیت بی چون و چرای کارگزارانی از هاشمی رفسنجانی فقط به دلیل شیخوخیت او نبود بلکه کارگزاران یک حزب خانوادگی با مشارکت برخی کرمانی ها بود که نمی توانست از پردخوانده حرف شنوی نداشته باشد. . فائزه هاشمی دختر رئیس‌جمهور، محسن هاشمی پسر ارشد رئیس‌جمهور دوران سازندگی، حسین مرعشی برادر همسر وی و اسحاق جهانگیری نیز با اصلیتی کرمانی و…

چیزی که از خاطره سیاسی ایران پاک نمی شود منش و مشی گرایش به خواص و اتخاذ سیاست های غیر مردمی بود که شاید اولین آن در تلاش برای انحصار ریاست جمهوری برای هاشمی رقم خورد. آنها در حالی دوران ریاست جمهوری لیبرالی را تمام شده می دیدند که برنامه ریزی های بلند مدت تری برای رسیدن به  مجلس داشتند. مجلسی که در صورت عدم توفیق برای تثبیت هاشمی در مقام خود، از دل آن دولت بیرون بیاورند.

 به این جمله مرعشی از اعضای اصلی کارگزاران توجه کنید:

" ما تکنوکرات های مسلمان تنها حامی قشر تولید کننده ایم"

این یک اظهار نظر ساده نیست. تأکید بر تفکری است که بر مبنای آن عدالت در کنار توسعه جایگاهی پیدا نمی کند. همین رویکرد باعث می شود که بی ثباتی و گاهی تشتت آرا در میان کارگزاران بیداد کند.

بی ثباتی از آن منظر که چارچوب و مرام نامه حزب بر مبنای موقعیتی که در آن قرار دارد تعریف می شود و به همین دلیل است که بسیری از اعضای کارگزاران که تا دیروز حامی جمهوری اسلامی بودند امروز لندن نشین شده باشند.

وقتی موقعیت سنجی کارگزارن هاشمی را هم  دور می زند

کارگزاران حتی به دلیل مرام موقعیت سنجی و شرطی عمل کردن خود حتی نظر هاشمی در انتخابات ۷۶ ریاست جمهوری را نیز زیر پا گذاشت.

هاشمی صراحتا اعلام کرد که در این انتخابات به ناطق نوری رای داده است. کارگزاران هم در ابتدا در مسیر حمایت از ناطق قدم برداشت اما به یکباره و با چرخشی که هاشمی را هم دور می زد به سمت خاتمی گرایش پیدا کرد.

توهین ها و اهانت های اعضای کارگزاران در روزنامه ها و رسانه های زنجیره ای خود به اصول اعتقادی مردم هم از موارد مهمی بود که آن ها را از داشتن یک پایگاه اجتماعی مردمی دور می کرد.

لیلاز، فایزه هاشمی و کرباسچی کسانی بودند که با دست گذاشتن روی غیرت دینی و رقص و موسیقی و ولایت فقیه رسیدن به یک پایگاه اجتماعی در بطن مردم را برای کارگزاران کم رنگ کردند.

آیا کارگزاران در عین نداشتن پایگاه مردمی باید به ادامه حیات امیدوار باشد؟

با تمام این تفاسیر امروز شاهد بازگشت تفکر کارگزاران در اداره امور اقتصادی و فرهنگی کشور هستیم. با نشستن بر مسند معاون اولی رئیس جمهور ، وزارت نفت، گلوگاه های اقتصادی و البته داشتن گذرگاه های فرهنگی در دولت ایت امر بر آنها مشتبه می شود که اسحاق جهانگری با خوشنودی خاصی از فعالیت دوباره تفکر تکنوکرات ها حرف بزند.

در حالی که خود آنها هم می دانند پایگاه اجتماعی چندانی در میان مردم ندارند. که اگر چنین نبود تمام تلاش خود را برای دادن سهمیه به اصلاح طلبان در دولت نمی کردند و بخت خود را برای مجلس آینده با بخت اصلاحات گره نمی زدند.

گرچه اصلاحات طلب هایی که با جرقه از دست دادن ریاست بر شورای شهر تهران خیلی زود خود را در سرازیری افول می بینند هم چندان امیدی به نفوذ و رود به مجلس ندارند و این نشأت گرفته از انحصار طلبی آنها و ترکیب این انحصار طلبی با تفکر تکنوکراتی کارگزاران است که سقوط را برای آنها تضمین می کند.

کارگزاران و اصلاح طلب هایی که تحلیل پیچیده پیروزی دکتر روحانی در انتخابات ۹۲ را که نشأت گرفته از هزار و یک اتفاق و تحول در سطح داخلی و خارجی بود را به خود نسبت می دهند، امیدوارند که با سر دست گرفتن شعار اعتدال ( موضوعی که به دلیل برخورد عصبی با منتقدین و از سوی دیگر ایجاد هر روز یک رسانه جدید با تفکر کارگزارانی بر آن خط بطلان کشیده اند) همچنان در قدرت بمانند.

انتهای خبر/ص