به گزارش عصرفرهنگ؛ محمد مروستی زاده، یکی از شعرای آئینی و جوان یزدی است که در کنار گذراندن دروس حوزوی به سرودن اشعار آئینی نیز می پردازد.

وی در مورد روی آوردن به شعر گفت: از کودکی و دوران دبستان به شعر و شاعری علاقه داشتم و گاهی اوقات در کلاس درس شعرهایی که به ذهنم خطور می کرد را در گوشه دفترم یادداشت می کردم.

مروستی زاده ادامه داد: از همان دوران با خواندن اشعار حافظ و سعدی انس گرفتم  و علی رغم سن کم  شروع به استفاده از کلماتی کردم که در اشعار این شعرای بزرگ خوانده بودم در حالی که معنی بعضی از این کلمات را نیز به درستی نمی دانستم. اتفاقاً اولین شعری که به صورت رسمی سرودم و در مسابقات آموزش و پرورش رتبه نخست را کسب کرد، از این دست اشعار بود. هیچ گاه فراموش نمی کنم، در مقطع اول راهنمایی تحصیل می کردم و آن شعر را در وصف حضرت بقیه الله(عج) گفته بودم، تشویق اطرافیان خصوصاً پدر و مادرم در اثر این موفقیت باعث علاقه مند شدن هر چه بیشتر من به شعر و شاعری شد.

وی با اشاره به دلایل روی آوردن به حوزه شعر هیئت اظهار داشت: در سال 89در اعتکاف دانش آموزی با حجت الاسلام و المسلمین مهدی مهدوی نژاد مسئول هیات انصار ولایت یزد آشنا شدم و با دعوت وی در جلسه تأسیس انجمن ادبی مع الحسین(ع) حضور یافتم و در این محفل نورانی  با اشعار آئینی و فضای شعر هیات آشنا شدم و با هدایت حجت الاسلام مهدوی نژاد با مداح اهل بیت محسن محمدی پناه  ارتباط برقرار کردم که الحمدالله این ارتباط تا امروز هم ادامه دارد.

این شاعر جوان گفت: البته قطعاً اثر هر شاعر تابع دریافت های او از جهان و همچنین دغدغه ها و احساسات شخصی او است. وقتی فردی با هیات و اهل بیت(علیهم السلام) انس گرفت قاعدتاً از این فضا می گوید.

مروستی زاده بیان داشت: معتقدم محبت اهل بیت(علیهم السلام) یک امر فطری است و افتخار خدمت به این بزرگان یک توفیق است. اگر قادرم شعری برای اهل بیت بگویم قطعاً نتیجه کرامت خود آن ها است. نه من، تمامی شعرای آئینی معتقدند اشعارشان نه حاصل ذوق و قریحه خود بلکه بر اساس لطف و عنایت ائمه بر زبانشان جاری شده است. شاعر آئینی در واقع واسطه و وسیله ای برای بیان مناقب اهل بیت عصمت و طهارت است.

«روزی که نام عاشقان را دست رب دادند/ما را به لطف فاطمه نوکر لقب دادند

اینها که پیش پایشان جبریل برمی خاست/ حالا به ما هم فرصت عرض ادب دادند»

وی با اشاره به آثار و برکات شعر گویی برای اهل بیت عنوان کرد: فارغ از اعتماد و احترام مردم و جایگاه اجتماعی که در اثر اتصال به دریای بیکران کرم امام حسین(ع) برای انسان در این فضا ایجاد می شود، در سطح بالاتر این لطف و عنایت اباعبدالله مانع از آلوده شدن به بسیاری از گناهان می شود. دقیقاً مثل یک روحانی که به واسطه لباس خود که یادگاری از پیامبر اسلام است، به بسیاری از گناهان آلوده نمی شود، گاهی شاعر هم با به یاد آوردن یک بیت از شعر خود از اهل بیت شرم کرده و از گناه چشم می پوشد.

وی تصریح کرد: از طرفی دیگر شاعر اهل بیت کاملاً درک می کند که هر چقدر دریافت های نورانی وی بیشتر باشد شعری زیباتر و اثرگذارتر در مدح اهل بیت می سراید. حتی گاهی سرودن برخی از اشعار خود بهانه ای می شود برای ارتباط بیشتر با اهل بیت و استفاده از نورانیت این بزرگواران و این امر خود باعث رشد معنوی و معرفتی شاعر خواهد شد.

مروستی زاده بیان داشت: معتقدم اشعار شعرای آئینی نباید منحصر به مدح و یا ذکر مصیبت اهل بیت باشد، بلکه ظرفیت معارف اهل بیت  فراتر از این ها است. این همان سخن رهبر انقلاب است که خطاب به شاعران  فرمودند  مدح اهل بیت فقط به قشنگی چشم و ابرو نیست که در بعضی از اشعار بدان پرداخته می شود، باید به خصوصیات اخلاقی و راه و منش این بزرگواران توجه داشت. به همین دلیل نیز بخشی از اشعار بنده در مورد سیره اهل بیت بوده، مثلاً قصیده ای در باب سیره اقتصادی حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) را با عنایت ایشان سروده ام و یا سروده دیگری در مورد تقوای اجتماعی ایشان داشته ام. همچنین سعی کردم پرداختن به مسائل روز، مسائل جهان اسلام و منطقه و همچنین منویات رهبر معظم انقلاب را فراموش نکنم.

وی در پایان خاطر نشان کرد: به نظر بنده هر کس در دستگاه و بارگاه امام حسین(ع) باید کار خودش را بکند. امام حسین(ع) خودش کار ها را تقسیم می کند و هر کس را در جایگاه خودش می خواهد، کسی نباید از جایگاه خود در هیات ناراضی باشد چرا که خواست خود سیدالشهدا(ع) این است. بعضی از ما به جای نوکری ، در این دم و دستگاه قصد آقایی کردن داریم. اصلاً همین خدمت بی گلایه در جایگاهی که اباعبدالله در نظر گرفته نوکری برای حسین(ع)را معنا می کند. «ما بی حسین ارزش و قیمت نداشتیم/ ما را خرید...گرچه لیاقت نداشتیم

گر در سرشت خود گل تربت نداشتیم/ چون مُهر های ساده هویت نداشتیم»