مدیر یکی از مجتمع‌های بزرگ صنعتی اردکان گفته است«با بهره برداری از طرح های توسعه در ماه‌های آینده بیش از 1400 نفر به طور مستقیم در این واحد مشغول به کار خواهند شد.»

مدت‌هاست که دیگر چنین خبرهایی مردم اردکان را ذوق‌زده نمی‌کند، بلکه بسیاری از آنان را در نگرانی عمیق و اندوهی فراگیر فرو می‌‌برد.

سال‌ها پیش همین مردم از شنیدن اخبار راه‌اندازی پی در پی شرکت‌ها و مجتمع‌های صنعتی به وجد می‌آمدند و سپاسگزار متولیان شهر از جمله جناب تابش می‌شدند. چرا که با افتتاح هر کارخانه و واحد تولیدی، تعدادی از جوانان جویای کار به شغلی دست می‌یافتند و دغدغه‌ای اساسی از خانواده‌ها برطرف می‌شد.

اما مدت‌هاست که قاطبه مردم اردکان، دیگر برای شنیدن چنین اخباری کف نمی‌زنند و هورا نمی‌کشند.

به یاد یکی از دوستانم در یکی از شهرهای بزرگ صنعتی افتادم که می‌گفت اوایل مردم آن خطه بسیار خوشحال بودند که شهرشان در حال صنعتی‌شدن است و پله های ترقی را به ‌سرعت طی می‌کند. جلوه‌های پرطمطراق کارخانه‌ها و شرکتهای تولیدی همه را مسحور کرده بود؛ اما اینک بسیاری از مردمانش در حسرت گذشته‌ها به سر می‌برند.

اوضاع اردکان نیز این‌گونه است.

اوائل همه از افتتاح پی در پی شرکت‌های صنعتی خوشحال بودند؛ چراکه همزمان با رونق کارخانه‌ها، چرخ زندگیشان نیز بهتر از گذشته به حرکت در‌می‌آمد و مشکل بیکاری جوانان نیز به میزان چشمگیری کاهش می‌یافت.

اما این‌روزها نه تنها نشانی از آن ذوق‌زدگی‌های سالها پیش به چشم نمی‌خورد؛ بلکه مردم به شدت نگران پیامدهای نفی توسعه لجام‌گسیخته بدون تدارک پیوست‌های قوی فرهنگی و زیست‌محیطی هستند.

آن‌ها دریافته‌اند که استمرار توسعه کنونی صنعتی بدون توجه به ظرفیت‌های انسانی و محیطی اردکان، پیامدهای سنگینی برای فرهنگ و امنیت و سلامتی‌شان در پی دارد. مردم می‌پرسند امنیت و فرهنگ و سلامتیمان‌ با چه چیزی معامله می‌شود؟ ‌

بسیاری از مردم می پرسند این چه صنعتی شدنی است که بدون توجه به ظرفیت‌های شهرمان انجام می‌شود و موجب شده انبوهی از افراد غیربومی با فرهنگ‌های مختلف، به شهرمان هجوم آورند؟

آن‌ها وقتی سخنان وزیر بهداشت را به یاد می‌آورند که در سفر سال گذشته خود به استان یزد، اعلام کرد این استان در سرطان زنان رتبه اول و در سرطان مردان رتبه سوم را در کشور به خود اختصاص داده است، حق دارند نگران شوند و از تاثیر مستقیم و غیرمستقیم توسعه به سبک کنونی در پیدایش مشکلات این‌چنینی پرس و جو کنند.

آن‌ها اگر چه می‌دانند که نمی‌توان افزایش بیماری‌های اینچنینی را تمام و کمال به آلودگی‌زایی واحدهای صنعتی نسبت داد؛ اما نمی‌توانند تاثیر آلوده‌سازی مجتمع‌های بزرگ صنعتی را نیز نادیده بگیرند.

در گعده‌های مردمی و در دید و بازدیدهای دوستانه و خانوادگی، پیکان سوالات به سمت نماینده محترم شهر هم نشانه می‌رود.

بسیاری از مردم از آقای تابش گلایه دارند؛ گلایه‌‌هایی عمیق از توجه بیش از حد به توسعه صنعتی بدون توجه به پیامدهای فرهنگی و اجتماعی و آسیب‌های فراوان زیست‌محیطی.

آن‌ها از نماینده شهرشان و دیگر متولیان شهر انتظاردارند برای پاسداری از اصالت ‌های فرهنگی و امنیت شهر تدبیری مؤثر بیندیشند.

هجوم انبوه غیربومیان جویای کار به شهر کم‌جمعیت و اصیل اردکان، بافت جمعیتی و فرهنگ ارزشمند مردم این شهر شهیدپرور و دین‌باور را به شدت تحت تاثیر قرار داده است.

مسئولان و نماینده شهر، چه راهکار عینی و ملموس برای کنترل این عوارض ارائه کرده‌ و چه تدبیری اندیشیده‌اند؟!

به راستی افزایش واحدهای صنعتی تا کجا و به چه قیمت؟!

آيا شهر کم‌جمعیت اردکان، می‌تواند میزبانی از ده‌ها هزار نفر مهاجر غیربومی از شهرهای گوناگون با فرهنگ‌های مختلف و گاه متضاد را تاب بیاورد؟!

افزایش واحدهای صنعتی به قیمت رنگ‌باختن تدریجی هویت و اصالت‌های ناب اردکان، به قیمت افزایش ناامنی‌های اخلاقی و اجتماعی، به قیمت افزایش آلودگی‌های زیست‌محیطی، به قیمت افزایش برخی نابهنجاری‌ها و به قیمت ... .

فرهنگ و اصالت‌های این شهر شهیدپرور و سلامتی جسم و جان مردم، چنان ارزشمند است که نمی‌توان با احداث چند خیابان و پارک و مرکز تفریحی بیش‌تر به واسطه درآمد حاصل از عوارض مجتمع‌های صنعتی، آن‌ها را نادیده انگاشت.

بی‌گمان بسیاری از مردم اردکان از روند کنونی توسعه صنعتی خرسند نیستد؛

آن‌ها نگران سلامتی، فرهنگ و امنیت حال و آینده خود و فرزندانشان هستند؛

آن‌ها نگران انبوه آب مصرفی در این واحدهای صنعتی هستند که آینده منابع آبی شهر را به شدت تهدید می‌کند.

مردم نگران جولان دختران و زنان بزک‌کرده غیربومی در خیابان‌ها و مغازه‌ها و مراکز تفریحی شهر و بی‌اعتنایی متولیان مربوطه هستند.

آن‌ها می‌پرسند برنامه عینی و کاربردی مسئولان برای دفاع از فرهنگ اصیل اردکان چیست؟

آن‌ها می‌گویند اردکان، اردکان است و می‌خواهیم اردکان باقی بماند.

آن‌ها می‌گویند ما نمی‌خواهیم در سال‌های آینده شاهد کم‌رنگ شدن تدریجی چادر در شهرمان باشیم.

مردم اردکان گلایه‌های بسیاری دارند؛ گلایه‌هایی از جنس غیرت و دین‌داری.

آقای تابش! مسئولان محترم!

فرهنگ و اصالت اردکان را دریابید؛ شهر آیت‌الله خاتمی بزرگ، شهر شهید عاصی‌زاده فرمانده سپاه الغدیر و شهر پدران و مادرانی که فرزندانشان را و شما را با عرق جبین و کدّ یمین پرورش دادند؛ با لقمه‌های حلال پدر و با شیرهای پاک مادر.

اردکان را دریابید.

نویسنده: مرتضی فیروزآبادی