"میبدخبر"؛ یازدهم آبان 1394؛ پارک بهاران میبد محل جوش و خروش مردم میبد برای میهمانی از فرشتگانی بود که جانشان را برای نظام اسلامی هدیه کردند و ما را مدیون خود ساختند.
اکنون بیش از نه ماه از دفن شهدای گمنام در میبد گذشته است اما متاسفانه هنوز هم برای این عزیزان حتی سنگ قبری گذاشته نشده است و دور از ذهن است که کسی برای آنها توقع بنای یک معماری یادمان داشته باشد.
با خود می گویم چگونه ظرفیت حضور این گمنامان را داشته ایم درحالیکه برای فوت شهروندی فارغ از کارنامه اعمالش، بوسیله بنرهای بیلبوردی چه قشون کشی هایی کردیم اما آرمانهای شهدا را که هیچ، خودشان را هم از یاد بردیم!
یادم نمی رود وقتی خبر عدم حضور برخی مسئولان در تشییع همین شهدا در رسانه ها پیچید، چقدر از این واقعیت ناراحت شدند و بلندگوهای خود را روانه رسانه کردند! اما گذشت زمان چیزهای دیگری را ثابت کرد و چهره واقعی روزگار را به نمایش گذاشت.
براستی مادر شهید مفقودالاثری که بر سر مزار این عزیزان حاضر می شود و آنها را فرزندان خود خطاب می کند تا تسکینی برای دردش بیابد، آیا خجالت آور نیست که بخواهیم اینگونه مهمان نوازیمان از فرزندش را تعریف کنیم؟
شهدای گمنام؛ شرمنده بودیم و باز هم شرمنده تان شده ایم. شما خوب میدانستید که برخی برای حفظ جاه و مقامشان فقط حرف می زنند و تنها ادعاهایشان را به تعریف گذاشته اند.
و ای بزرگان، شما نمی دانستید که برخی از حرفها و اقدامات در شهر ما بخاطر خدا نیست و بخاطر جلب رای خلق خداست. ما شرمنده شما هستیم که تا به امروز فقط تن های غربت کشیده شما را بعد از سالها دفن کردیم .
چه سری است که پیکر این عزیزان از شهیدان گرانقدر در عملیاتهای مختلف دوران دفاع مقدس و در جریان دفاع از دین مبین اسلام و تمامیت ارضی کشورمان ناشناس و حتی چشمان گریان مادران و خواهرانشان را در طول سالیان دراز در انتظار بازگشت دلبندانشان بگذارد؟ و اکنون ...
بگذارید خود را آرام کنم؛ انگار شهدا خودشان می خواهند همچنان گمنام بمانند!