1-روحانی با 16 میلیون منتقد منسجم و جدی روبرو است که در چهار سال پیش رو رفتارها و اقدامات وی را رصد خواهند کرد و عملکرد او را مورد انتقاد قرار خواهند داد. این مسئله جایی اهمیت بیشتری پیدا می‌کند که رای 57 درصدی روحانی به عنوان رئیس‌جمهور مستقر، کمترین میزانی است که تا کنون یک رئیس‌جمهور برای دور دوم کسب کرده است. در شرایطی که اولین بار است که رقیب رئیس‌جمهور مستقر، رأی 16 میلیونی کسب می‌کند.

2-حسن روحانی به دلیل فکت‌هایی که درباره او در این انتخابات شکل گرفت و اجتماعی شد، مثل سرقت علمی پایان‌نامه دوره دکتری و نیز تهمت و دروغ‌گویی در مناظره سوم و نیز انکار وعده‌های اقتصادی مثل تحول صد روزه اقتصاد و یا ریختن یارانه در شب انتخابات برای چهار میلیون نفری که قبلا یارانه آن‌ها را قطع کرده بودند و تهدید روستائیان به کم و یا قطع کردن بودجه در صورت رأی ندادن به روحانی و همچنین انتشار ویدئوهایی درباره تقابلش با شهید چمران ذیل افراطی‌گری و نیز موضع دوگانه او درباره حجاب و...، شخصیت او را ذیل «دروغ» و «فریب» و «بداخلاقی» و «ریاکاری» و... تعریف اجتماعی کرده است و این مسائل از او اعتبارزدایی می‌کند.

3-روحانی در جریان انتخابات، پا به پای رقبا به مردم وعده داد و از حل و فصل مشکلات اقتصادی جامعه در دولت دوازدهم سخن گفت. تردیدی نیست که جامه عمل پوشاندن به وعده‌هایی که روحانی در ایام انتخابات داد، برای دولت ناکارآمد و خسته او کار ساده‌ای نیست، این در حالی است که کسانی که به او رای دادند، انتظار دارند او به وعده‌هایش عمل کند.

4-روحانی برای پیروزی در انتخابات وعده‌هایی را هم به اصلاح‌طلبان داد که آن‌ها نیز او انتظار دارند و وی برای عملی کردن وعده‌هایی که به طور خاص به این جریان داده است، نیز کار سختی را پیش رو دارد.

در مجموع، آنچه از شواهد و قرائن برمی‌آید این است که دولت دوازدهم، دولتی به مراتب ضعیف‌تر از دولت یازدهم و روحانی نیز در این دولت رئیس‌جمهوری به مراتب ناتوان‌تر از قبل خواهد بود.