الف- اگر بخواهند از کاندیدایی غیر از روحانی حمایت کنند؛ اولا چنین تصمیمی برای آن‌ها دشوار  است و یقینا اصلاح‌طلبان در این شرایط به راحتی نمی‌توانند به طور یکپارچه چنین تصمیمی اتخاذ کنند. ثانیا، صرف اتخاد این تصمیم کفایت نمی‌کند چرا که وجود شخصیتی که بتواند موفقیت حداقلی برای آن‌ها داشته باشد، هم مسئله مهمی است و در شرایط کنونی آن‌ها از وجود چنین فردی محروم هستند.

ب- در صورت حمایت از روحانی هم هرچند ممکن است پیروزی وی موجب شود آن‌ها نیز به صورت  دست و پا شکسته در قدرت باقی بمانند، اما باز هم با چالش‌هایی مواجه خواهند بود که در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود:

1-حمایت از روحانی با هزینه‌های سنگینی برای آن‌ها همراه است که یکی از آن هزینه‌ها، عدول از هویت‌ اصلاح‌طلبی آن‌ها است. در واقع اصلاح‌طلبان با حمایت از فردی با مختصات حسن روحانی نشان داده‌اند که برای قدرت حاضرند هویت خود را هم نادیده بگیرند. این مسئله‌ای است که چندی قبل محمدرضا عارف نیز به آن اذعان کرده بود. همچنین این موضوع مورد انتقاد افرادی چون ابراهیم اصغرزاده و محمدرضا تاجیک به عنوان چهره‌های برجسته اصلاح‌طلب قرار گرفته است.

2-حمایت از روحانی توسط اصلاح‌طلبان به منزله سهیم بودن آن‌ها در نقاط ضعف دولت است. به ویژه آنکه دولت کنونی شرایط خوبی را ندارد و شواهدی هم وجود ندارد که در آینده وضع بهتری داشته باشد. در واقع اصلاح‌طلبان و سران این جریان با حمایت خود از روحانی در انتخابات سال 92، عملا خود را شریک ناکارآمدی‌های دولت کردند و در صورتی که این مسیر ادامه یابد، آن‌ها بیش از گذشته باید پاسخگوی این وضعیت دولت باشند.

3-در شرایطی که برخی چهره‌های اصلاح‌طلب مانند اصغرزاده از دولت روحانی به عنوان «رحم اجاره‌ای» برای اصلاح‌طلبان نام برده بودند، اما آنچه در عمل اتفاق افتاده برعکس بوده و این روحانی بوده که در طول این چهار سال به اصلاح‌طلبان به منزله «رحم اجاره‌ای» نگریسته و هر زمان که به آن‌ها نیاز داشته، آن‌ها را برای اهدافش مورد استفاده قرار داده است. حسن روحانی طی این سال‌ها به قدری اصلاح‌طلبان را تحقیر کرد و برای اهداف موردنظر خودش آن‌ها را به بازی گرفت که این مسئله اعتراض آشکار برخی از چهره‌های برجسته این جریان را موجب شد. اما نکته قابل توجه این است که این نوع برخورد آقای روحانی با جریان اصلاحات در چهار سال دوم -در صورت پیروزی روحانی در انتخابات- شدت بیشتری خواهد گرفت، چرا که در چهار سال اول، رئیس‌جمهور انتخابات دور دوم را پیش روی داشته و برای همین مسئله هم که شده بود سعی می‌کرد کم وبیش این جریان را برای خود حفظ کند اما در چهار سال دوم چون دیگر خبری از انتخابات هم نیست، وی کمتر احساس نیاز به این جریان می‌کند.

4-پیامد دیگری که حمایت اصلاح‌طلبان از روحانی دارد، امکان ایجاد اختلاف و شکاف بین چهره‌های این جریان و همچنین سرخوردگی بدنه اجتماعی آن‌ها است. وقتی افرادی چون محمدرضا تاجیک(مشاور رئیس دولت اصلاحات) و ابراهیم اصغرزاده، حمایت اصلاح‌طلبان از روحانی را به شدت مورد انتقاد قرار می‌دهند و طرفدار چنین رویکردی نیستند، معلوم است که اتخاذ سیاست حمایت از روحانی از سوی بخشی دیگر از اصلاحات می‌تواند موجب شکاف بیشتر بین آن‌ها شود. این در حالی است که بدنه و سمپات‌های آن‌ها هم وقتی ببینند سران آن‌ها تا این میزان تحقیر را پذیرفته‌اند، با گذشت زمان بیش از پیش سرخورده می‌شوند؛ واقعیتی همین الان هم تا حدی شاهد آن هستیم.

5-همه آنچه گفته شد با فرض این بود که حسن روحانی پیروز انتخابات شود؛ اما با توجه به این کارنامه‌ای که دولت یازدهم از خود به جای گذاشته و با این عملکرد دولت، هیچ تضمینی برای پیروزی روحانی در انتخابات پیش‌رو وجود ندارد. لذا اگر اصلاح‌طلبان از روحانی حمایت کنند و او در انتخابات شکست بخورد، این شکست، شکست اصلاح‌طلبان هم خواهد بود، و این‌بار آن‌ها با شکست مضاعف مواجه خواهند شد. چرا که هم از هویت خود عدول کرده‌اند و هم از قدرت باز مانده‌اند.

وحید سالار