مشروح اين سخنراني به شرح زير است:   "سردي روابط جاري ميان آمريكا و ايران، ميان دو كشور قدرتمند و مهم جهاني است. با وجود آنكه آمريكا در طول چندين دهه گذشته يك قدرت مهم جهاني بوده است، امروز ايران بعنوان بازيگري مهم در سطح منطقه اي و بين المللي ظهوري تازه داشته است. ايران كشوري است كه با روابط تجاري‌اي كه كه با اروپا و آسيا دارد از لحاظ استراتژيك در آسياي مركزي نيز نقش ايفا مي‌كند منطقه‌اي داراي ذخائر عظيم انرژي است. ايران همچنين كنترل خطوط حمل و نقل دريايي را نيز در اختيار دارد. ايران و آمريكا مسائلي را با يكديگر دارند كه آمريكائي‌ها بايستي پيش از مذاكره با ايران، مورد توجه قرار دهند. نخستين عامل سردي روابط بين دو كشور است. آمريكا و ايران از زمان سقوط رژيم شاه در سال 1979 تاكنون با يكديگر روابطي نداشته‌اند. از آن زمان تاكنون چندين رويداد پراكنده در حوزه خليج فارس ميان دو طرف در گرفته است كه براي مثال مي‌توان به اقدام آمريكا در سرنگوني هواپيماي مسافربري ايراني اشاره كرد كه در دهه 80 ميلادي و طي جنگ ايران و عراق روي داد. در سال 2002 و طي جنگ افغانستان ايران تصميم گرفت تا به بازسازي روابط خود با آمريكا بپردازد اما پاسخ مساعدي از جانب دولت آمريكا دريافت نكرد. بطور خلاصه مي‌توان گفت كه روابط ميان دو كشور ايران و آمريكا اسير بي اعتمادي متقابل بوده است. موضوع دوم مسئله هسته‌اي ايران است. بنابر گزارش‌هاي اطلاعاتي، ايران هيچ تصميمي در مورد توليد بمب اتمي اتخاذ نكرده‌اند با اين حال خطر تبديل برنامه غير نظامي هسته‌اي ايران به برنامه‌اي نظامي وجود دارد. ايران به منظور تامين برق از طريق تاسيسات هسته‌اي توافق نامه‌اي را با كشور روسيه براي گسترش انرژي صلح آميز هسته‌اي امضا كرده است. بايستي توجه داشت كه نگراني آمريكا از آغاز مسابقه‌اي هسته‌اي در منطقه است. از سوي ديگر مسئله موجود آنست كه آمريكا در تلاش براي تغيير نظام در آن كشور است و تاريخ نشان داده كه سرنگوني آن بسيار دشوار است. مسئله چهارم آنست كه تجاوزي احتمالي عليه ايران مي تواند به آغاز جنگي منطقه اي و جهاني و حضور حاميان ايران از جمله حزب الله لبنان در جنگ منجر شود. آمريكا در اين ميان انتخاب هايي در پيش رو دارد: نخست آنكه يك گام به عقب بردارد و به ايران اجازه دهد كه فعاليت هسته اي اش را ادامه دهد و حتي شايد بمب اتمي بسازد در آن صورت آمريكا و متحدانش بايستي قدرت بازدارندگي خود را افزايش دهند. اين گزينه بر روي ميز قرار دارد ولي آمريكائي ها تاكنون بصورت جدي به آن نينديشيده اند. گزينه دوم براي آمريكا استفاده "قوه قهريه "عليه ايران است كه سود ها و هزينه هاي خاص خود را براي آمريكا خواهد داشت. سود حمله نظامي عليه ايران براي آمريكا آنست كه يك عمليات گسترده (هوايي، دريايي، زميني، سايبري و پنهاني) مي تواند پيشرفت برنامه هسته اي را به مدت چهار سال به تعويق اندازد. تجاوز نظامي رژيم صهيونيستي عليه تاسيسات هسته اي ايران در بهترين شكل ممكن آن مي تواند برنامه هسته آن كشور را تنها به مدت دو سال به تعويق اندازد و با اختلال مواجه سازد. هزينه حمله اي نظامي از سوي آمريكا مي تواند از آن رو دشوار باشد كه با قضاوت هاي انتقادي و همچنين واكنش ايران مواجه خواهد بود. هزينه هاي چنين حمله اي براي آمريكا كوتاه مدت و بلند مدت خواهد بود. هزينه كوتاه مدت مورد انتظار براي دولت آمريكا فشار سنگين مالي بر آن كشور خواهد. هزينه اقتصادي اي كه بسيار بيشتر از جنگ افغانستان و عراق خواهد بود و براي آمريكا تبعات سوئي خواهد داشت. هزينه ديگر حمله احتمالي آمريكا به ايران واكنش ايران خواهد بود. در اين ميان احتمال آنكه ايران رژيم صهيونيستي را نيز هدف قرار دهد وجود خواهد داشت. هزينه ها و تبعات بلند مدت حمله احتمالي نظامي آمريكا نيز قابل ذكر است. اولين اثر سوء چنين حمله اي افزايش قيمت جهاني نفت خواهد بود. ايران قادر است تا با بستن تنگه هرمز و جلوگيري از نقل و انتقال نفت باعث افزايش صعودي قيمت نفت شود. از تبعات طولاني مدت ديگر چنين حمله اي احتمال حركت ايران بسوي ساخت سلاح هسته اي خواهد بود. سومين هزينه لطمه اي است بر وجهه آمريكا در كشورهاي اسلامي در سرتاسر جهان وارد خواهد شد. همچنين چنين حمله اي مي تواند به افزايش حمايت مردم ايران به دولت شان منجر شود. ملي گرايي ايراني ريشه اي قوي در آن كشور دارد و نشان داده كه در صورت اعمال فشار خارجي، ايرانيان با قدرت با يكديگر متحد مي شوند و با دشمن مي جنگند. در نهايت آنكه، آمريكا با اين کاراحساس خواهد كرد كه تغيير نظام در آن كشور و يا توقف فعاليت هسته ايران ناممكن خواهد بود.در نهايت مي توان گفت كه بهترين اقدام آمريكا مي تواند تركيب تحريم عليه ايران با تهديد استفاده از قوه قهريه عليه آن كشور باشد. اقدام نظامي عليه ايران بايستي آخرين گزينه انتخابي از سوي آمريكا باشد. برقراري روابط ميان آمريكا و ايران مي تواند روندي طولاني مدت و تدريجي را در پي داشته باشد. همانگونه كه در مورد برقراري روابط ديپلماتيك ميان آمريكا و چين نيز اين روند به مدت هفت سال به طول انجاميد. گرچه معامله اي بزرگ ميان آمريكا و ايران صورت نخواهد گرفت اما دو طرف بايستي با اميدواري به آينده و رسيدن به نتيجه اي مطلوب به مذاكرات ادامه دهند. منبع:باشگاه خبرنگاران