آنگاه که دومین فرزند زهرای رسول متولد شد عشق متولد شد. رشادت و شهامت معنا گرفت و رشد کرد. خون آبرویی همیشگی یافت از چشم سار وجود مثل ایمان جوشید و نسیم با او تولدی دیگر یافت. در کلاس عاشقی اش محبت درس خواند و آفرینش جان و روحی تازه گرفت، از تولد عاشقانه اش. ماه آنشب در دل آسمان آرام گرفت و ستارگان تا صبح آمدنش را به یگانه بانوی عالمیان تبریک گفتند. نور در گهواره اش رنگ گرفت و متولد شد. شجاعت گویی در گلوگاه تولدش متولد شد و سخاوت قداستی نو یافت. لبخند بر لب های تازه متولد شده اش لبخند شد و برق عشق در گهواره ی نگاه پر شهامتش جان گرفت. چه عاشقانه و چه پرمحبت به تولد جان داد و از آنزمان دیگر تولدی نبود که با آمدنش و با شکوفایی اش هزاران چیز با او متولد شود. با آمدنش جهان با آبرو شد و مسلمانی بر اوج بندگی نشست. اولین بود که جبرئیل به خاطر آمدنش به پیامبر تبریک گفت و بعد از تبریک، شهادتش را تسلیت گفت و حسین با خود کربلا- شهادت و خون را متولد کرد و چه سرنوشتی در انتظار شیر مرد دشت کربلاست.

نویسنده: فرزانه زارع ده آبادی