به گزارش میبد خبر به نقل از کیهان : استفن والت تحليلگر مجله فارين پاليسي با مرور چالش هاي مزمن دولت آمريكا نوشت: من در دوره اول رياست اوباما استدلال كردم كه در حوزه سياست خارجي نبايد توقع زيادي از او داشت.   او البته نظاميان ما را از عراق خارج كرد، اما اين صرفا پيروي از جدول زماني بوش بود، به همين دليل دشوار است كه آن را يك موفقيت در سياست خارجي به حساب بياوريم. او همچنين اسامه بن لادن را گرفت و اين يك دستاورد شيرين بود اما يك اتفاق كه تغييردهنده معادله بازي باشد، محسوب نمي شود. مسائل مهم ديگري هم هست از جمله ايران و موضوع اسرائيل و فلسطين و افغانستان، تغييرات آب و هوايي، كه در بهترين شرايط به آساني قابل حل نخواهند بود. اين نمونه ها شاهدان خوبي هستند دال بر اينكه اوباما هر كدام از اين مسائل را نتوانسته خوب اداره كند. مطمئنا در هر چهار مورد شرايط بدتر خواهد شد و تا چهارسال آينده هيچ كدام از آنها به عنوان يك پيروزي استراتژيك مطرح نخواهند شد.   وي مي نويسد: درباره ايران، اوباما با يك فشار بي امان براي حل و فصل مسئله هسته اي رو به رو است، اما سال هاست كه ايران به اشتباه، به عنوان بزرگترين تهديد از زمان آلمان نازي معرفي شده است. اوباما خواستار امتيازاتي شد كه ايران آنها را رد كرد.   اين يك معامله آشكار بود كه تا به حال مطرح شده است (ايران اجازه غني سازي محدود را خواهد داشت اگر پروتكل الحاقي ان پي تي را اجرا كند، در آن صورت غرب هم تحريم هاي اقتصادي را بر مي دارد) اما هر معامله اي كه تسليم مطلق ايران در آن نباشد، از سوي رژيم اسرائيل به عنوان مماشات، در نظر گرفته مي شود و اسرائيل و لابي آنها در ايالات متحده و ديگر جنگ طلبان خواستار حمله به ايران خواهند بود. فرض مي كنيم كه اوباما در برابر فشارها براي راه اندازي يك جنگ پيش گيرانه مقاومت كند، در آن صورت، زماني كه در ژانويه ۲۰۱۷، كاخ سفيد را ترك كند، اين مشكل همچنان باقي خواهد ماند.   فارين پاليسي درباره مسئله فلسطين و چالش اسرائيل نوشت: برخي از مردم فكر مي كنند كه دوره دوم اوباما، فرصتي براي فشار بيشتر در رابطه با راه حل دو دولت ميان فلسطيني ها و اسرائيلي ها خواهد بود. اما شرايط سياسي در اسرائيل، فلسطين و منطقه به سختي مساعد است. اوباما نمي خواهد يا نمي تواند فشار بيشتري براي به وجود آمدن يك توافق احتمالي وارد كند. پس چرا زمان و سرمايه سياسي را براي آن هدر بدهيم؟ ما در اين رابطه نشست بي معني و اشتباه آناپوليس را كه در دور دوم دولت بوش برگزار شد، مشاهده مي كنيم كه هيچ فردي با يك آي كيو سه رقمي، ديگر اين چنين اقداماتي را تكرار نمي كند. ما به سرعت به سمت راه حل يك دولت رفتيم و جانشين اوباما متوجه خواهد شد كه چگونه سياست خارجي ايالات متحده به سمت نابودي راه حل دو دولت رفته است.     والت در ادامه اين تحليل مي پرسد: چه نتيجه گيري از اين موارد به دست مي آيد؟ اوباما در دور دوم به دنبال يك سياست خارجي كوچك و جمع و جور است. اين سياست خارجي به طور كامل منفعل نيست و ما قطعا شاهد انزواگرايي و عقب نشيني از هرگونه روابط امنيتي بلندمدت نخواهيم بود. حملات هواپيماهاي بدون سرنشين و عمليات هاي نيمه پنهان، بدون شك ادامه خواهد يافت.   اما اكثر آمريكايي ها در رابطه با آنها اطلاعي ندارند و اهميتي هم نمي دهند. در كوتاه مدت، انتظار مي رود شاهد سياست هاي واكنشي، بدون ابتكاري جسورانه باشيم كه اغلب براي جلوگيري از به سراشيبي افتادن نقاط بحراني اتخاذ مي شود.   اگر پرزيدنت اوباما به دنبال به جا گذاشتن ميراثي از خود است- آن طور كه همه روساي جمهور در دور دوم به دنبال آن هستند- اين ميراث در رابطه با مسائل داخلي خواهد بود. وي اميدوار است كه دور دومش را با نهادينه شدن برنامه بيمه درماني اش و احياي قدرتمند اقتصاد و اصلاح مالياتي و بودجه و اطمينان بخشيدن به بازارها مبني بر حل بلندمدت مشكل مالي آمريكا، پايان دهد. اين ميراثي است كه اوباما از آن راضي خواهد بود.   اما اهداف بزرگ بين المللي كه وي در زمان آغاز به كار، داشت و به خاطر آنها جايزه صلح نوبل را دريافت كرد، چه خواهد شد؟ خوب، بسياري از آنها واقع بينانه نيست.