به گزارش "میبدخبر"،به نقل از ایکنا:در اولین روز از جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت، کارگاه انتقال تجربه ابراهیم حاتمی‌کیا طی شب گذشته، سوم مهرماه در سالن شماره ۳ پردیس برگزار شد. وی سخنان خود را در این کارگاه چنین آغاز کرد: در دبستان الفبا را به شیوه‌های متفاوتی آموزش می‌دادند. یکی از این شیوه‌ها درس «آن مرد آمد» بود. حالا ما باید این درس را در الفبای فیلمسازی به گونه‌ای دیگر بیاموزیم، آن مرد چه شکلی بود؟ اسب آن مرد چه ویژگی‌هایی داشت؟ حالا اگر اساتید صبر و تحمل داشته باشند، دانشجو می‌تواند خودش و ایده‌هایش را در این الفبا بروز دهد و به خوبی ایده‌هایش را پیاده کند و جهانی را که درون خود دارد چه خوب، چه بد به نمایش برساند، اما اگر اساتید از همان ابتدا به ما دیکته کنند که چهره مرد آفتاب سوخته بود، لباسش آبی بود و اسبش ابلق بود، دیگر ما چیزی از خودمان نداریم و همه شبیه به هم می‌شویم. نکته دیگر این‌که به ما یاد دادند به قاب، به تصویر، به دوربین احترام بگذاریم و من پله‌پله این چیزها را یاد گرفتم و بعد از حدود ۳ سال با اندوخته‌هایی، اولین کار سینمایی خودم با نام «هویت» را ساختم. من به سینمای حرفه‌ای پرتاب نشدم، بلکه پله پله به آن وارد شدم.

وی افزود: خیلی از دوستان از کار دستیاری به سینما می‌آیند و یا سینمای مستند را تجربه نمی‌کنند، من به این دوستان مشکوک هستم. مشکوکم که آیا توانسته‌اند الفبای شخصی خود را پیدا کنند یا نه؟ ناخودآگاه وقتی با بزرگان سینما همراه می‌شوی رنگ و بوی آنان را می‌گیری و از خودت هویت نداری. من به فیلمسازانی که کودکی کرده‌اند و الفبای سینمای خود را دارند بیشتر اعتماد دارم. درباره حضور فیلمسازان مستند هم باید این نکته را اضافه کنم. این افراد اصولی‌تر جلو می‌روند و بهتر می‌توانند نگاه خود را داشته باشند. مستند، ادب و آداب فیلمسازی را به آدم یاد می‌دهد، البته این حرف من مثال نقض هم دارد، اما بسیار کم است. افرادی که از سینمای مستند به سینمای داستانی می‌آیند نگاه محترمانه‌ای نسبت به سوژه‌های اطراف خود دارند.

فیلمساز باید به دغدغه‌هایش بپردازد

کارگردان فیلم «آژانس شیشه‌ای» در بخش دیگری از سخنانش گفت: ما به کرّات می‌بینیم فردی فیلمی می‌سازد که هیچ سنخیتی با او و تفکرات او ندارد و یا دوستانی از نقاط دیگر کشور فیلمساز می‌شوند و فیلم‌هایشان یک فیلم بی‌رنگ و بو و بی‌خاصیت تهرانی است، اما فیلم نرگس آبیار «شیار ۱۴۳» یک فیلم هویت‌دار است و چه زیبا لهجه کرمانی و فضای کرمان را نشان می‌دهد. این فیلم هویت دارد. برخلاف فیلم‌هایی نظیر «شیار ۱۴۳»، فیلم‌های زیادی را می‌بینیم که اثر با اثرگذار هیچ ارتباطی ندارد و متوجه می‌شوید که این فیلم برگرفته از خود کارگردان نیست. باید نسبت به آنچه می‌سازیم ادعا داشته باشیم.

حاتمی‌کیا درباره شرایط روحی فیلمسازی خود گفت: من همیشه در فیلمسازی مشغول خودم بودم و به بیرون توجهی نداشتم. هیچ وقت سعی نکردم برای کسی بازی کنم. ترجیح می‌دهم فیلمی بسازم که دغدغه و ایدئولوژی من است و پلان به پلان به آن قسم بخورم. درباره دیدگاه اعتقادی فیلمساز در کارهایش هم باید بگویم، مگر می‌شود بدون ایدئولوژی بود؟ هر کسی برای خود ایدئولوژی دارد. این حرف نادرست است که می‌گویند سینماگر باید بدون ایدئولوژی باشد. این حرف که نباید ایدئولوژی داشت، نگاه افراد را سرکوب می‌کند و باعث می‌شود در قاعده سینما همه شبیه به هم شوند. هر کسی نگاه سیاسی خود را دارد چه خوب چه بد، اما همه باید این نگاه را داشته باشند. همچنین اینکه می‌گویند من فیلمساز ارزشی نیستم، یعنی چه؟ ارزشی بودن مگر بد است؟ مگر بد است کسی ارزش‌های خود را داشته باشد؟ ما را به سمتی هل می‌دهند که خطرناک است؛ چرا اگر من از مدافعان حرم حرف بزنم، بد است؟ بر چه اساسی ایراد می‌گیرند؟

وی در انتها با بیان اینکه با سلحشور و ملاقلی‌پور هم‌رأی نبودم، اما به نگاهشان احترام می‌گذاشتم، تاکید کرد: این دوستان همیشه خودشان بودند. نگاه خودشان را داشتند و برای کسی بازی نمی‌کردند. ده‌نمکی، «اخراجی‌ها» را که ساخت، خیلی‌ از افراد به او ایراد می‌گرفتند، اما همیشه گفته‌ام این نگاه ده‌نمکی است. ده‌نمکی فیلم می‌سازد، حتی اگر فحش هم بخورد، اما خودش است. از کوزه همان برون تراود که در اوست. فیلمساز باید به هر آنچه که اعتقاد دارد، عمل کند، جلو برود و خودش باشد. نباید برای خوش آمدن دیگران فیلمی بسازد. برای تفکراتش هر چه که هست بجنگد. من هم برای تک تک فیلم‌هایم جنگیدم و مبارزه کردم.