برای دولتی‌ها و حامیان آن‌ها با توجه به کارنامه‌ای که از خود بر جای گذاشته‌اند، بهتر این است که عملکرد آن‌ها و کارآمدی دولت، معیار و میزان قضاوت مردم در انتخابات نباشد. بر همین اساس به دنبال دوگانه‌های دیگری هستند و سعی می‌کنند به هر شکل ممکن فضای انتخابات را حول محور مسائل دیگری رقم بزنند. دولتی‌ها برای دامن زدن به مسائل حاشیه‌ای و سیاسی-اجتماعی تقلاهای زیادی کرده و می‌کنند و به هر نحوی تلاش می‌کنند تا مسائل اصلی مردم و مسائل اقتصادی و معیشتی تحت‌الشعاع قرار بگیرد.

دولت سعی می‌کند در وهله اول بر دو قطبی‌های فرهنگی دامن بزند و تمام سعی خود را می‌کند تا انتخابات بر این اساس شکل بگیرد. افزون بر این، هرچند برجام شکست خورده است و دولت شانس آنچنانی برای مانور بر روی آن ندارد، با این همه به نظر می‌رسد دولتی‌ها دو قطبی برجام-نابرجام را بر دو قطبی اصلی انتخابات که حول محور عملکرد دولت است، ترجیح می‌دهند.

اما دو گانه اصلی که دولت از آن به شدت بیم دارد و به هیچ عنوان شکل‌گیری انتخابات بر اساس آن را نمی‌خواهد، دوقطبی کارآمدی-ناکارآمدی است. کارآمدی همان پاشنه آشیل دولت یازدهم و همان جایی است که دولت هیچ حرفی برای گفتن ندارد. کارنامه‌ای که دولت یازدهم در طول چهار سال گذشته از خود به جای گذاشته به قدری اسف‌بار و تهی از اقدام و عمل مفید برای مردم است که اگر به درستی میزان کارآمدی دولت، محور انتخابات قرار بگیرد، حسن روحانی شانسی برای انتخاب شدن دوباره نخواهد داشت.

رقبای دولت اگر بتوانند به خوبی محور انتخابات آینده را بر مبنای کارآمدی قرار دهند و به درستی دو قطبی کارآمدی- ناکارآمدی را شکل دهند، حسن روحانی باید از پاستور خداحافظی کند و 29 اردیبهشت امسال را باید روزی به یادماندنی برای مردم ایران دانست و می‌توان امیدوار بود که مسیر گرفتارهای فراوانی که به واسطه حسن روحانی در این چهار سال دامنگیر ملت ایران شده بود، به یمن انتخابات مسدود شود.