میبد خبر؛ دولت سوریه بارها به حملات شیمیایی علیه مردم خود متهم شده و تا کنون همه این موارد را رد کرده است. واقعا هم جای سوال است: چرا سوری­ ها که از وضعیت حیثیتی خطوط قرمز برای آمریکایی­ها و اشتیاق آن­ها برای تجاوز به سوریه آگاهی کامل دارند، باید دست به چنین رفتاری بزنند!؟ حتی اگر فرض کنیم این حداقل عقلانیت در دولت سوریه وجود ندارد، آیا متحدان آن هم کنترل لازم را بر روی رفتار این کشور ندارند!؟ مع الوصف حتی اگر همه حمله­ های پیشین را هم قابل انتساب به دولت سوریه بدانیم، پذیرش این مسئله در حمله شیمیایی اخیر به خان شیخون بسیار طنزآمیز و ساده لوحانه است.

همه می ­دانند که در موضوع حمله شیمیایی به غوطه شرقی، دولت اوباما تا آستانه حمله به سوریه پیش رفت. هزینه ­ای که دولت سوریه برای خنثی کردن چنین نقشه ­ای پرداخت، تحویل دادن کل زرادخانه شیمیایی ­اش بود. با این وصف کدام عقل سلیم می­ پذیرد دولت سوریه به خاطر یک دستاورد بسیار ناچیز، مجددا چنین بهانه ­ای را در اختیار آن­ها قرار دهد!؟ چرا درحالی که به تازگی حلب به دست نیروهای مقاومت آزاد شده است و در جبهه­ های سیاسی و نظامی، همه چیز در سوریه به نفع اسد و متحدانش پیش می­رود، باید به چنین حرکت بچه­گانه­ ای دست بزند!؟

آنچه در حقیقت در خان شیخون اتفاق افتاد داستان بسیار تکراری، مشروعیت ­بخشی به تجاوزگری با فریب افکار عمومی است. روشی که آمریکا و متحدانش از 11 سپتامبر 2001 در پیش گرفته ­اند و با صحنه آرایی کشتارهای مختلف، مداخلات تجاوزکارانه خود را توجیه می­ کنند. هربار عده­ای کشته می­ شوند تا خون بهایشان، بهانه­ ای برای کشتارها و ویرانی­های بزرگتر گردد. 3 هزار نفر در برج­های دوقلو قربانی می ­شوند تا دو کشور عراق و افغانستان ویران شده، صدها هزار نفر از مردمانشان کشته و میلیون­ها نفر آواره گردند. رفیق حریری در لبنان ترور می ­شود تا با فشار به حزب الله و خروج ارتش سوریه از این کشور زمینه برای تجاوز 33 روزه اسراییل به خاک این کشور فراهم گردد و موارد بسیار دیگری  از این دست.

آنچه در این میان عجیب می ­باشد، تأثیرپذیری مجدد افکار عمومی دنیا از چنین حوادث تکراری است. هنوز سلاح ­های کشتار جمعی که بهانه آمریکا برای حمله به عراق بود، پیدا نشده است. هر روز بر دامنه تروریسمی که قرار بود با مداخلات به اصطلاح بشردوستانه آمریکایی برچیده شود، افزوده می ­گردد و هنوز لیبی پس از مداخله نظامی ائتلاف غربی-عربی در این کشور، روی آرامش به خود ندیده است.

در افغانستان و پاکستان و عراق و یمن و سوریه هر روز ده­ها غیرنظامی در حمله پهپادها و جنگنده­های آمریکایی به پناهگاه­ها، بیمارستان­ها و مجالس عزا و عروسی کشته می­ شوند و سعودی­ها با فراغ بال در یمن جنایات بزرگی را رقم می ­زنند. چنین افکار عمومی در خوابی را براحتی می ­توان از جنایت کشتن صدها نفر در موصل بدست جنگنده ­های آمریکایی به حمله خان شیخون منحرف کرد.

اما حمله موشکی ایالات متحده به سوریه با این بهانه، نشان داد که افزایش فشارهای داخلی و بین المللی، به راحتی دولت ترامپ را به انجام اقدامات انتحاری وامی دارد. همانگونه که انتظار می­ رفت زیرکی موجود در دولت اوباما، در دوره جدید وجود ندارد. مشخص است که ترامپ با دریافت هزینه موشک­ های میلیون­ها دلاریش، حاضر است چنین پروژه ­های مقطعی و غیرهدفمندی برای طرف­های مختلف به انجام برساند. اما آنچه که در سیاستگذاری تصمیم ­سازان جدید کاخ سفید مغفول مانده، تجاربشان از درس­های گذشته و سیاست­های اعلامی ­شان در تبلیغات انتخاباتی است. ترامپ که خود منتقد روش فاجعه ­بار دولت­های گذشته بود اکنون به همان سبک عمل می­ کند. دولتی که تناقض در سیاست­های اعلامی و اعمالیش در مورد سوریه تنها ظرف یک هفته آشکار می ­شود، نباید چندان ترسناک باشد.

در مورد تأثیر چنین حمله ­ای بر جبهه مقاومت نیز باید گفت چنین حرکات خامی که برای ترساندن سوریه و متحدانش طراحی می­ شود تنها می­ تواند خیال نیروهای مقاومت را از سیاست­های ناپخته دولت ترامپ آسوده نماید. از یادمان نرفته است، بوش که برای حمله به خاورمیانه طرحی بزرگ و برنامه­ای طولانی مدت داشت، با چه فضاحتی روبرو شد. تکلیف معامله­ های موقت سیاسی ترامپ که مشخص است.

بعید است حمله موشکی آمریکا، مقدمه یک راه روشن و مسیر از پیش تعیین شده باشد. در موارد بسیار و به خصوص در جریان فتح حلب، دولت سوریه و متحدانش برای خنثی کردن پروپاگاندای غربی، مدارای بسیاری با گروه­ های تروریستی کردند. گروه­هایی که اکنون در آخرین سنگر خود، ادلب تجمع نموده ­اند. هرگونه تهاجم خارجی یا داخلی به نیروهای مقاومت، تعهد به آتش بس، مذاکرات سیاسی و مدارا با تروریست­ها را زیر سوال می­ برد و مشروعیت لازم را برای ادامه جنگ تا آزادسازی کل کشور سوریه از چنگال تروریسم فراهم می ­سازد.

انتهای پیام/

حسین رجایی