گزارش از: غلامحسین علوی

سالن غلغله است و همه منتظر "مناظره بین کاندیداهای" نمایندگی مجلس بودند...

سه نفری آمده اند - سید ناصر امامی، نائب علی خلیلی، حجت الاسلام روانبخش -، و چند دقیقه ای بعد، حسین فلاح نیز اضافه شد. همه چیز نمایانگر آن است که روز جنجالی و خاصی خواهد شد...

قرائت قرآن، سکوت و فلاش عکاس هاست که ذهن افراد جلسه را مدیریت می کند. سرود جمهوری اسلامی و بعد از آن مجری برنامه در مورد برنامه ها می گوید.

چهار کاندیدا به جایگاه دعوت می شوند...

سوالی بین جمعیت دست به دست می شود: "کمال دهقانی کجاست؟"

قرار است کاندیداها اول درباره خود بگویند، فقط 5 دقیقه؛ و این شروع ماجرا بود. "کمال دهقانی" بالاخره با 45 دقیقه تاخیر به سالن آمد و کنار حجت الاسلام روانبخش جا گرفت. با شروع معارفه کاندیداها، از میان جمعیت صدای چند دانشجو به نشان اعتراض بلند شد. آنها مناظره بین "حجت الاسلام روانبخش و کمال دهقانی" را می خواهند.

نسبت به موضع گیری های کاندیداهای غیر از این دو، کسی رغبتی نشان نمی دهد. نوبت به کمال دهقانی که رسید، صدایی از میان جمعیت یک سوال اساسی از دکتر داشت : "آدمی که می خواهد نماینده مجلس شود، چرا با تاخیر 45 دقیقه ای به این مراسم مهم می آید؟"

دکتر دهقانی پاسخش بهانه شرکت در مراسم ختم یک مرحوم بود! شاید اگر فرصتی داده بود، سوال بعدی این بود: "یک مرحوم را گرفتید و  صدها نفر را معطل خود کردید؟"

نوبت حجت الاسلام روانبخش که شد،ایشان گفتند: اینجا دانشگاه است و این جلسه وقت دانشجویان را تلف می کند و  معرفی کردن در جایی که همه، زندگی نامه و رزومه ما را خوانده اند چه معنی دارد؟ چرا نباید حالا که فرصتی هست، مناظره ای شکل بگیرد؟ و سوت و کف جمعیت بود که با صلوات گروهی دیگر به صلوات همه جمعیت همراه شد. حجت الاسلام روانبخش با یاداوری شهادت حضرت زهرا(س) درخواست کرد تشویق ها، صلوات باشد ...

در مورد تذکرِ نبود وقت از طرف مجری، روانبخش گفت: بنده که اینجا آمده ام برای مناظره آمده ام. اما الان که فرصت نیست، بنده می خواهم فردا با دکتر دهقانی مناظره کنم. بنده با دوستان ومخصوصاً دکتر دهقانی دوستم اما سوال بنده این است که چگونه در چند روز ایشان یک اصلاح طلب شدند؟ فکر کنم سوال بقیه نیز همین باشد.

این صحبت روانبخش با صدای بلند دانشجویان و حاضران تایید شد، البته به احترام مسئولین جلسه، از چند دقیقه وقت استفاده کرد و خود را معرفی و از زندگی خود گفت...

جلسه، محور خاصی از لحاظ گفتگویی نداشت که بتوان آن را نظام مند کرد. دانشجویان مرتباً بر مناظره تاکید می کردند که امکانش نبود و قول هایی از طرف مسئولین برگزاری ارائه می شد...