بازگشت به صفحه کامل
در پی درگذشت استاد عبدالحسین حایری:

رهبر انقلاب درگذشت نوه آیت الله حائری مهرجردی را تسلیت گفتند


حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیامی درگذشت استاد فرزانه و فاضل مرحوم آقای عبدالحسین حائری را تسلیت گفتند.

به گزارش میبد خبر، حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در پیامی درگذشت استاد فرزانه و فاضل مرحوم آقای عبدالحسین حائری را تسلیت گفتند.

متن پیام رهبر انقلاب اسلامی به این شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم

با تأسف خبر درگذشت استاد فرزانه و فاضل مرحوم آقای عبدالحسین حائری رحمة الله علیه را دریافت کردم. بی‌شک آن مرحوم که پرورش یافته‌ حوزه‌ قم و بیت رفیع حائری و سبط مرحوم آیة الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری بود، از فضلای برجسته‌ معاصر و یکی از پیشکسوتان نسخه‌شناسی و کتاب‌شناسی به شمار می‌رفت. اینجانب به بازماندگان و دوستان آن مرحوم تسلیت می‌گویم و رحمت و مغفرت الهی را برای ایشان مسالت می‌کنم.

سیّد علی خامنه ای 4 شهریور 1394

 

عبدالحسین حایری فرزند میرزا احمد حائری و نوه دختری عبدالکریم حائری یزدی بود، وی در همان کودکی، قرآن و خواندن و نوشتن را در مکتب فراگرفت. سپس نزد پدرش، مقدمات عربی و بعضی کتاب‌های لغت و دروس مدرسه‌ای را خواند. سپس سطوح عالی فقه و اصول را تا سن نوزده سالگی نزد اساتیدی چون مرتضی حائری (دایی‌اش)، محمد صدوقی، سید محمدرضا گلپایگانی به پایان رساند. بعد از آن نزد کسانی همچون آیات عظام محمدتقی خوانساری، صدرالدین صدر، محمد حجت و حسین طباطبایی بروجردی دروس خارج را گذراند و در سن ۲۴ سالگی به درجه اجتهاد نائل شد. سپس به تهران آمد. هفده سال عضو هیئت مؤلفان لغت نامه دهخدا بود و بر چاپ چند جلد از آن نیز نظارت داشت. حائری بیش از نیم قرن (از سال ۱۳۳۱ تا کنون) در کتابخانه مجلس شورای اسلامی مشغول به خدمت بوده و نزدیک به ۲۰ سال از این دوران را عهده‌دار سمت ریاست کتابخانه مجلس بوده است. وی صاحب نظریه «بازنویسی تاریخ علم بر اساس بازنویسی فهارس نسخ خطی» است که جایزه‌ای جهانی را نیز برای وی به ارمغان آورده است.

عبدالحسین حایری بزرگمردی که از کسب شهرت نان و نام به دور بود و کنج خلوت کتابخانه و غوطه ور شدن در دنیای نسخه های خطی را بر همه چیز برگزید. او فهرست نگاری را از بن جان دوست داشت و فهرست هایش دنیایی مملو از دانش و اطلاعات و علم و تاریخ و ادب و فرهنگ بود.
استاد کار سنگین نسخه شناسی و فهرست نگاری را نیز خود یک تنه سال ها به دوش کشید. در اتاق استاد به روی هیچ مراجعه کننده ای بسته نبود، نه دفتری داشت و نه منشی و هماهنگ کننده ای. دیدارش نه نیاز به وقت قبل داشت و نه تشریفات اداری، فرقی نمی کرد استاد دانشگاه باشی، صاحب منصبی سیاسی، نخبه ای علمی یا طلبه ای ساده یا دانشجوی ترم اول یا محقق گمنام بی معرفینامه که برای دیدن نسخه خطی و یافتن موضوعی برای پایان نامه یا تصحیح کتابی خدمت استاد رسیده است!
استاد از همه با روی خوش استقبال می کرد و متواضعانه از کم و کیف کارشان جویا می شد و منابع ومآخذ مرتبط با پژوهش آنان را معرفی می کرد و گاه از جای بر می خاست و ساعت ها از لابه لای فهرست ها و کتابشناسی های داخلی و خارجی به دنبال سرنخی از موضوع آنان وقت صرف می کرد و گاه آنقدر دوباره و چندباره این کار را برای هر فرد انجام می داد که صدای اعتراض اطرافیان بر می خاست. اما استاد خونسرد و آرام با یاری از حافظه قوی و بی نظیر خود دقایق و نکات تازه ای را به آنان یادآوری می کرد.
حایری همواره از آخرین انتشارات علمی، تصحیحات و مقالات و فهرست ها و کتابشناسی ها مطلع و با مؤلفان و مصححان آن در ارتباط بود. اتاقش همواره مملو بود از کتاب های تازه انتشار یافته ای که مؤلفان آن، آثار خود را با افتخار به استاد تقدیم کرده بودند. همیشه اخبار تازه علمی و فرهنگی را می توانستیم در آنجا بشنویم. اتاق او پاتوق علمی علما و دانشمندان و صاحبنظران و نسخه شناسان و مقومان نسخ خطی بود که برای دیدار ایشان در هر فرصتی از دور و نزدیک گرد هم می آمدند. استاد حائری نخستین نسخه شناسی است که نظریه تاریخ علم براساس بازنویسی فهرست های نسخه های خطی را مطرح کرد.
ایشان نسخه های خطی را یکی از بزرگترین منابع و اسناد میراث فرهنگ و تمدن اسلامی درجهت شناسایی آثار مسلمانان می دانست و بزرگترین مشکل جوامع اسلامی را خود فراموشی برمی شمرد که گریبانگیر آنان شده است و علت اساسی آن هم بی خبری و ناآگاهی از میراث عظیم فکری بی مانند خویش قلمداد می کرد.
استاد خود شخصاً به فرم های درخواست مراجعان بخش نسخ خطی رسیدگی می کرد و درباره هر درخواست اظهارنظر فنی و نسخه شناسی می فرمود. هیچ مراجعه کننده ای را ناامید نمی کرد و دست رد بر سینه هیچ طالبی نمی زد اما با دقت و تیزبینی می دانست چه کسی در چه حوزه ای مطالعه می کند و چه کتابی را برای چه منظوری می خواهد. اعتقادی به سختگیری های مرسوم اداری که در کتابخانه های دیگر رعایت می گردید نداشت و می گفت: 'معرفینامه اصالت آنچنانی ندارد. تنها برای شناختن مراجعه کننده است همین!'.
پایان سخن آنکه استاد وظیفه یک فهرست نویس را ادای نقش واسطه بین کتابخانه و مردم جهان می دانست و چه وظیفه ای از این سنگین تر: 'چون اکثر مردم به کتابخانه های بزرگ دسترسی ندارند، لازم است یک نسخه شناس، یک کتاب شناس و یک فهرست نویس وظیفه اش این باشد که واسطه بین کتابخانه و مردم جهان باشد و طبعاً لازم است با کمال امانت، کمال دقت و کمال صلاحیت این وظیفه را انجام بدهد'.
روحش قرین رحمت حق باد.




رای شما
میانگین (1 رای)
The average rating is 4.0 stars out of 5.